Ο Carl Jung και η Αστρολογία στην Ψυχανάλυση

O Jung είναι ο υπεύθυνος για την είσοδο της αστρολογίας στην ψυχανάλυση του 20ου αιώνα. Αν και μαθητής του Freud, ασχολήθηκε με θέματα που οι σύγχρονοί του τα θεωρούσαν πιο κοντά στη «μαγεία», παρά στην επιστήμη.

Ωστόσο, οι υποθέσεις του έχουν βάθος και εξαιρετικό ενδιαφέρον κι έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μια ολόκληρη σχολή πάνω σε αυτόν τον τρόπο σκέψης, ο οποίος ισχύει ακόμα και σήμερα.

Για τον Jung, η αστρολογία είναι το άθροισμα όλης της αρχαίας γνώσης για την ψυχολογία. Τα δώδεκα σύμβολα του ζωδιακού κύκλου λειτουργούν σαν σύνοψη της  ψυχικής πραγματικότητας και διαμορφώνουν αυτό που ο Jung ονόμασε «αρχέτυπα», τα οποία είναι ψυχολογικά πρότυπα ή μοντέλα που ενυπάρχουν στο συλλογικό ασυνείδητο.

Ο Jung ήταν πεπεισμένος  ότι αυτό που κάθε άνθρωπος είναι πραγματικά  υπάρχει μέσα του ως έμφυτη προδιάθεση. Και αυτό δεν το αποκτούμε, αλλά αντίθετα γεννιόμαστε με αυτό.

Αυτό είναι ένα πρώτο σημείο επίδρασης της αστρολογίας στη Γιουνγκιανή ψυχανάλυση , μια που οι αστρολόγοι υποστηρίζουν ότι υπάρχει μια τάση και προδιάθεση στον τρόπο που θα ζήσουμε, από τη στιγμή της γέννησή μας.

«Η αστρολογία, όπως το συλλογικό ασυνείδητο, με το οποίο ασχολείται η ψυχολογία, αποτελείται από συμβολικές διαμορφώσεις: Οι «πλανήτες» είναι οι θεοί, σύμβολα των δυνάμεων του ασυνειδήτου», Carl G. Jung

 

Η Συγχρονικότητα, ή η Αστρολογία, στην ψυχανάλυση του Jung

Ο Jung ανέπτυξε την έννοια της «συγχρονικότητας» στη θεωρία του και είναι αυτή η υπόθεση που φέρνει την αστρολογία στην ψυχανάλυση.

Η συγχρονικότητα λοιπόν, αναφέρεται σε γεγονότα που  δημιουργούν σύμπτωση. Συμβαίνουν ταυτόχρονα, αλλά φαινομενικά είναι ασύνδετα. Όπως για παράδειγμα, όταν σκεφτόμαστε κάτι ασυνήθιστο, πχ μια νυχτερίδα και μετά από λίγο να τη δούμε στο παράθυρο (ή και μέσα στο σπίτι*).

Για τον Jung , αυτές οι συμπτώσεις υπακούουν σε κάποια μη ορατά νήματα που συνδέουν τα πάντα, πράγμα που συμφωνεί και με τις αστρολογικές αρχές.

Βάση της αρχής αυτής, υπάρχουν αόρατες δυνάμεις που προέρχονται από το σύμπαν. Οι δυνάμεις αυτές αναμιγνύονται συνεχώς και προκαλούν τη δημιουργία των γεγονότων που συμβαίνουν στη ζωή ενός ατόμου.

Με αυτόν τον τρόπο, η επίδραση της αστρολογίας στη γιουνγκιανή ψυχανάλυση είναι σαφής: Μια άγνωστη, παγκόσμια τάξη εκδηλώνεται μέσα από μια συγκεκριμένη κατάσταση και οι κινήσεις του σύμπαντος οδηγούν σε συγκεκριμένα γεγονότα στη ζωή ενός ατόμου.

Αυτό μπορεί να μοιάζει σαν μια θεωρία που απομακρύνεται από την επιστήμη, αλλά η κβαντική φυσική έχει ασχοληθεί επίσης με παρόμοια ζητήματα.

O Jung αποκαλεί την αστρολογία «διαισθητική μέθοδο», αναφέροντας ότι και ο ίδιος επαλήθευσε πολλές φορές συγκεκριμένες ψυχολογικές καταστάσεις ή συγκεκριμένα γεγονότα, να σχετίζονται με τις πλανητικές κινήσεις, «ιδιαίτερα όταν εμπλέκονται ο Κρόνος και ο Ουρανός», δήλωσε σε μια συνέντευξη το 1954.

O Jung και οι αστρολόγοι

Από την πλευρά τους οι αστρολόγοι, συμφωνούν με πολλά από τα σημεία του Jung. Υποστηρίζουν την ύπαρξη μη ορατών δυνάμεων που δίνουν μια ιδιαίτερη χροιά σε όλα όσα συμβαίνουν.

«Η δύναμη που κινεί τον ήλιο και τα αστέρια είναι η ίδια δύναμη που κινεί την ανθρώπινη ψυχή», αναφέρει ο Ισπανός αστρολόγος Lluis Gisbert.

Οπότε, όπως υπάρχει επίδραση της αστρολογίας στην ψυχανάλυση, ισχύει και το αντίστροφο και είναι πολλοί εκείνοι οι αστρολόγοι που στρέφονται στις ιδέες του Jung για να αναπτύξουν τις ερμηνείες τους.

Ξεχωριστή είναι η περίπτωση του καθηγητή του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, Richard Tarnas, o οποίος διδάσκει φιλοσοφία, αλλά είναι και ψυχολόγος και αστρολόγος. Εξηγεί ότι έφτασε στην αστρολογία μελετώντας τις διδασκαλίες του Jung κι ότι η προσέγγισή του σε αυτήν ήταν πάνω απ’ όλα εμπειρική. Ανακάλυψε με έκπληξη ότι οι αστρολογικοί χάρτες του Γαλιλαίου, του Αϊνστάιν και του Δαρβίνου, ήταν παρόμοιοι, αλλά και ότι ο ίδιος πλανητικός σχηματισμός χαρακτήρισε μια συναυλία του Μπετόβεν, αλλά και μια ιστορική εμφάνιση του Τζίμι Χέντριξ.

Η φράση που συνοψίζει τις θέσεις του είναι ότι «η Ψυχή μας είναι η ανάσα του Σύμπαντος».

 

Μια άβολη σχέση

Οι κλασικοί ψυχαναλυτές αμφισβητούν την επίδραση της αστρολογίας στην ψυχανάλυση και την υποβιβάζουν σε μια έκφραση φανταστικών μύθων και θρύλων που στερούνται εγκυρότητας.

Στην πραγματικότητα, η κλασική ψυχανάλυση βασίζεται στην ιδέα ότι οι άνθρωποι έχουν τον έλεγχο του  πεπρωμένου τους κι ότι αυτές οι συμπτώσεις δεν υπάρχουν.

(Το θέμα αυτό συζητείται έντονα τελευταία και έχει δημιουργήσει αντιδράσεις από τους ψυχοθεραπευτές που δουλεύουν πάνω σε συγκεκριμένες τραυματικές για τον ψυχισμό εμπειρίες, για τις οποίες οι ασθενείς δε φέρουν καμία απολύτως ευθύνη (πχ πόλεμος), καθώς και από θεραπευτές που δουλεύουν με μειονότητες και με άτομα προερχόμενα από μη προνομιούχα περιβάλλοντα*).

Από την άλλη, κάποιοι αμφισβητούν τον ακραίο καρτεσιανό ορθολογισμό που έχει επιβληθεί στη γνώση, λέγοντας ότι δεν υπάρχει ένας, αλλά πολλοί τρόποι για να φτάσεις στην αλήθεια και ο ορθολογισμός της επιστήμης είναι μόνο μία από αυτές.

Παρ’ όλ’ αυτά, η χρήση της αστρολογίας στην ψυχανάλυση υπάρχει ακόμα, τουλάχιστον στο γιουνγκιανό πεδίο σκέψης. Τόσο οι υποστηρικτές της προσέγγισης αυτής, όσο και οι αστρολόγοι, αισθάνονται όλο και πιο κοντά στην κβαντική φυσική και διαβεβαιώνουν ότι θα ανοίξει ένα νέο είδος σοφίας που θα προκαλέσει τα στεγανά του ορθολογισμού.

 

*Σημείωση της μεταφράστριας

Πηγή:https://exploringyourmind.com/carl-jung-astrology-psychoanalysis/

 Η τελειομανία στην οικογένεια

Το να είναι σκληρά με τον εαυτό τους, είναι κάτι που τα παιδιά δεν επέλεξαν συνειδητά.

Πρόκειται για συμπεριφορά που προϋπάρχει στον έναν ή και στους δύο γονείς και τα παιδιά ακολουθούν απλώς το πρότυπο.

 

Μια «πρέπει-να-είναι-τέλεια» μητέρα που προσπαθεί να ξεχωρίζει  στους πολλαπλούς ρόλους της μητέρας, της  γυναίκας, της κόρης, της επιχειρηματία, του  αφεντικού κ.λπ. και το μόνο που ακούει το παιδί από αυτήν είναι κανόνες για οργάνωση και ότι «δεν έχει χρόνο για αυτό ".

Ή ο  "πρέπει-να-είναι-ο-καλύτερος" πατέρας που ζητάει να γνωρίζει καθημερινά τους βαθμούς και τη σχολική απόδοση του παιδιού του, ο οποίος δεν το επαινεί για τις προσπάθειές του, αλλά μόνο όταν τα αποτελέσματα αξίζουν τον κόπο, ή που το έχει εγκαταλείψει επειδή δεν ανταποκρίνονταν στα υψηλά στάνταρτ του. Ένας πατέρας που  θυμίζει συχνά στο παιδί του το τι πέρασε ο ίδιος και τι  εξακολουθεί να κάνει γι 'αυτό, οπότε πρέπει να αποδείξει την εκτίμηση των προσπαθειών του αριστεύοντας στο σχολείο.

Περιμένεις το παιδί σου να είναι τέλειο όταν:

• εστιάζεις στου παιδιού σου την  εμφάνιση, τους βαθμούς, την απόδοση

•  ανησυχείς  για το μέλλον του, την καριέρα του, τις δυνατότητές του
•  το πνίγεις  με πολλές δραστηριότητες
• αισθάνεσαι απογοητευμένος με τις αποτυχίες και τις ατέλειες του παιδιού σου, γιατί σε κάνει να νιώθεις κακός γονέας
•  «διαχείριζεσαι»  το παιδί σου με τρόπο ώστε να εξαλείψεις  πιθανότητες αποτυχίας
• επικρίνεις το παιδί σου περισσότερο από ό, τι το επαινείς
•  συμπεριφέρεσαι σαν  τα όνειρά σου να είναι τα όνειρα του παιδιού σου και το πιέζεις για να τα εκπληρώσει
•  είσαι αυστηρός  με την απόδοσή του και το ωθείς/ενθαρρύνεις να είναι άψογο
•  απογοητεύεσαι  όταν είναι αναστατωμένο ή συναισθηματικά φορτισμένο
•  κρίνεις τους φίλους του και συνήθως κανένας δεν είναι αρκετά καλός για σένα
•  συγκρίνεις την εμπειρία του παιδιού σου με τη δική σου ("στην ηλικία σου, εγώ ...")

Πηγή: @antiloneliness

Website : https://www.antiloneliness.com/

Υπήρξες ποτέ προσκολλημένος σε μια μονόπλευρη σχέση με έναν συναισθηματικά μη διαθέσιμο σύντροφο;

 

Αν έχεις παρατηρήσει κάτι τέτοιο, μια καλή ερώτηση που πρέπει να κάνεις στον εαυτό σου είναι:

«Ποιο κομμάτι σου επιζητά κάτι τέτοιο, με τόση δύναμη;»

 

Κάποιες φορές είναι ο πιο τραυματισμένος μας εαυτός ή το «παιδί μέσα μας» που παίρνει τον έλεγχο και πιάνεται στον φόβο και στον πόνο του να μην τον επιλέξει ο Άλλος.

Στον φόβο της εγκατάλειψης.

 

Τα συναισθήματά μας έχουν δύναμη. Για να αποκτήσουμε περισσότερη συνείδηση του τί συμβαίνει, αλλά και για να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, πρέπει να μάθουμε να ακούμε τα συναισθήματά μας και να ενεργούμε από μια θέση αυτοεκτίμησης (παρά να αντιδρούμε λόγω δυσφορίας).

Συχνά κρύβουμε τη δυσφορία μας για να μη νιώσουμε εγκαταλελειμμένοι, μη αγαπητοί ή ανάξιοι, χωρίς να εμβαθύνουμε στα πραγματικά αίτια της συμπεριφοράς μας.

Καταλαγιάζουμε τον φόβο αυτόν της εγκατάλειψης προσωρινά κυνηγώντας κάποιον μη διαθέσιμο ή ξοδεύοντας τον εαυτό μας σε αδιέξοδες σχέσεις.

Αλλά στην πραγματικότητα δεν παίρνουμε ούτε αυτό που θέλουμε ούτε αυτό που μας αξίζει από μια σχέση.

 

Αν λέει ότι δεν μπορεί να δεσμευτεί, πίστεψέ το.

Αν σου πει ότι δεν είναι έτοιμος, πίστεψέ το.

Αν σου πει «μου αρέσεις, αλλά είμαι εγωιστής», πίστεψέ το.

 

Οι άνθρωποι δεν θέλουν απαραίτητα να μας κάνουν κακό, αλλά στην πραγματικότητα αν δεν έχουν κάνει την εσωτερική δουλειά που απαιτείται με τον εαυτό τους και δεν ξέρουν τί σημαίνει να λειτουργούν ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ, οι πράξεις τους μπορεί να εξυπηρετούν μονάχα τον εαυτό τους.

Πράγμα που σε αφήνει να νιώθεις χωρίς στήριγμα.

Από εσένα εξαρτάται αν θα είσαι ο σοφός, στοργικός και γεμάτος αγάπη γονέας του εαυτού σου.

Να υπενθυμίσεις στον εαυτό σου ότι είναι ασφαλές να αγαπηθείς.

Ότι η υγιής αγάπη δεν χρειάζεται να είναι βαρετή.

Μάθε να αναγνωρίζεις πότε μπορεί να συγχέεις το χάος με τη χημεία.

Είσαι εδώ για να αγαπηθείς.

Έχεις την ικανότητα να ενστερνιστείς την αξία σου και να υψώσεις το ανάστημά σου δυναμικά σε όλες τις σχέσεις σου.

Εξερευνώντας την ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΑΜΨΗ ως μηχανισμό επιβίωσης

Τι είναι η πνευματική παράκαμψη;

• Πρόκειται για τη διαδικασία αποφυγής, απόρριψης ή παράβλεψης ψυχολογικών δυσκολιών ή τραύματος (του εαυτού ή των άλλων) με εστίαση μόνο στην πνευματική διάσταση.

• Μια τάση αποφυγής ή υπέρβασης των βασικών ανθρώπινων αναγκών και συναισθημάτων.

• Η χρήση πνευματικών πρακτικών για τη δημιουργία μιας νέας «πνευματικής» ταυτότητας.

Πώς λειτουργεί βοηθητικά;

• Βοηθά όταν δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ή να δουλέψουμε με τα συναισθήματά μας ή τα συναισθήματα των άλλων.

• Μπορεί να είναι ένας τρόπος να απλοποιήσουμε ή να παραδοθούμε σε καταστάσεις, καλλιεργώντας την πεποίθηση ότι μια θρησκεία, ο θεός, το σύμπαν ή ένας γκουρού καθοδηγεί τη ζωή μας.

• Μας δίνει τη δυνατότητα να διαχειριστούμε έντονα συναισθήματα ντροπής.

• Είναι ένας τρόπος αντιμετώπισης της ζωής που βασίζεται στο ότι μας «δίνει ελπίδα» και μας επιτρέπει να επιβιώσουμε σε ορισμένες περιπτώσεις.

Εντοπίζοντας τα σημάδια

• Το να ανήκεις σε μια ισχυρή κοινότητα που ενθαρρύνει τον διαχωρισμό από εκείνους που αμφισβητούν ή προκαλούν το σύστημα πεποιθήσεών της.

• Εστίαση στην εξερεύνηση «από πάνω προς τα κάτω» (γνωστική) και στο «το μυαλό πάνω από την ύλη».

• Υπερτονισμένη αποκοπή και συναισθηματικό πάγωμα με υπερβολική έμφαση στο θετικό.

• Η θεώρηση ορισμένων αναγκών ή συμπεριφορών ως "αμαρτία" ή ανθρώπινη αδυναμία.

Πώς να ανταποκριθείς με ενσυναίσθηση

• Αποδοχή της ίδιας της εμπειρίας ζωής του ατόμου στα πλαίσια της πνευματικότητας.

• Εισάγοντας σταδιακά την οπτική των «μερών του εαυτού». Πχ: «Δηλαδή ένα μέρος του εαυτού σου φοβάται να ανοίξει την πόρτα στον θυμό;»

• Μια προσέγγιση από «κάτω προς τα πάνω» με προσεκτική εστίαση στις αισθήσεις του σώματος ως ένα μονοπάτι για συναισθήματα όπως ο φόβος και η ντροπή.

Πώς διακρίνεται η πνευματική παράκαμψη από τον ναρκισσισμό

Παρ’ όλο που ο ναρκισσισμός είναι μια διαταραχή προσωπικότητας και η πνευματική παράκαμψη είναι πράξη ή συμπεριφορά, τα δύο έχουν κάποια όμοια χαρακτηριστικά. Χαρακτηριστικά του ναρκισσισμού όπως είναι η αίσθηση υπεροχής, δεν υπάρχουν απαραίτητα στην πνευματική παράκαμψη.

Επίσης η Π.Π. συνδέεται εξ ορισμού με πνευματικές πεποιθήσεις, θρησκείες ή λατρείες. Το πιο κοινό ίσως χαρακτηριστικό των δύο είναι η πιθανή χρήση gaslighting, που αποτελεί μέθοδο ψυχολογικής χειραγώγησης του άλλου, μέσω δημιουργίας αμφιβολιών.

Πηγές:

Pargament, K. The psychology of religion and coping: Theory, Research, Practice (New York: Guilford press, 1997)

Wellwood, J. Toward a psychology of awakening (Bostom; Shambhala publications, 1984)

______________________________________________________

Στον πυρήνα της, η πνευματική παράκαμψη είναι ένας τρόπος επιβίωσης. Είναι επίσης η σκοτεινή πλευρά της πνευματικότητας ή της θρησκείας.

Πρόκειται για ένα μαθημένο μηχανισμό. Ακριβώς όπως η άρνηση και η καταπίεση συναισθημάτων, τον μαθαίνουμε από άλλους.

Είμαστε ιδιαίτερα δεκτικοί στην υιοθέτησή του όταν είμαστε περισσότερο ευάλωτοι.

Ακόμα κι εκείνοι που τον διδάσκουν ή επωφελούνται από αυτόν, τον χρησιμοποιούν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, ως μέσο για να τα «βγάζουν πέρα». Αυτό φυσικά δεν αναιρεί τη βλάβη που μπορεί να προκαλέσουν.

Όταν εργάζεσαι ως θεραπευτής από το πρίσμα του τραύματος είναι εύκολο να αναγνωρίσεις την πιθανή βλάβη. Επίσης η Π.Π. αντιβαίνει συχνά τις προσωπικές αξίες αυτό-αποδοχής και ειλικρίνειας του εκάστοτε θεραπευτή.

Θεραπευτές που δεσμεύονται επίσης να διευκολύνουν μια αίσθηση του εαυτού που να έχει νόημα για ένα άτομο εκτιμώντας ωστόσο την ποικιλία της ανθρώπινης εμπειρίας, είναι σημαντικό να προσπαθήσουν να καταλάβουν πράγματα που μπορεί να προκαλούν τους ίδιους και να τα αντιμετωπίσουν με ενσυναίσθηση ακόμα και στα άκρα της comfort-zone τους.

Στην κουλτούρα μας έχουμε μικρή ανοχή στον ανθρώπινο πόνο και διδάσκεται όλο και περισσότερο ότι θα πρέπει να παρακάμπτεται.

Η Π.Π. είναι απλώς προϊόν της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Η ενσυναίσθηση είναι το αντίδοτο.

Το φαγητό ως μηχανισμός επιβίωσης στην παιδική ηλικία

Ως παιδιά έχουμε λιγότερα μέσα να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο, απ' ότι ως ενήλικες. Γι' αυτό το λόγο είναι πολύ σημαντικό για τα παιδιά να έχουν δεσμούς με υγιή πρότυπα.

Μιλώντας για "υγιή πρότυπα" αναφερόμαστε σε εκείνους που τα αναθρέφουν, συνήθως δηλαδή στους γονείς και στο οικογενειακό περιβάλλον, οι οποίοι πρέπει να έχουν συνειδητοποιήσει και αντιμετωπίσει την προσωπική τους σχέση με το φαγητό και το σώμα, γιατί είναι σημαντικό για τα παιδιά να έχουν άδεια να φάνε όσο θέλουν χωρίς επικρίσεις.

Αν στην παιδική σου ηλικία χρησιμοποιούσες το φαγητό ως μηχανισμό αντιμετώπισης της πραγματικότητας, αυτό ήταν μια πράξη ανθεκτικότητας και όχι αποτέλεσμα λαιμαργίας ή κάποιας παραξενιάς σου. Η ενέργειά σου αυτή, τη δεδομένη εποχή,  μπορεί να ήταν ένα μέσο επιβίωσης.

Όταν τρώμε απελευθερώνονται  νευροδιαβιβαστές που μας βοηθούν να νιώσουμε καλά. Αυτός εξάλλου είναι ο λόγος για τον οποίο έχει επιβιώσει η ανθρωπότητα.

Όταν τρώμε απελευθερώνονται ντοπαμίνη και νορεπινεφρίνη, ενώ η κατανάλωση συγκεκριμένων τροφών οδηγεί στην απελευθέρωση σεροτονίνης. Όλες αυτές οι ορμόνες βοηθούν την ψυχική μας κατάσταση.

Γιατί όταν είσαι παιδί και τίποτα δεν σε κάνει να νιώσεις καλά, το κάνει το φαγητό.

Με αξιοπιστία.

Με συνέπεια.

Σε χημικό επίπεδο.

Ευτυχώς!

Πολλοί έχουμε βιώσει την άσχημη εμπειρία να ντροπιαστούμε ως παιδιά εξαιτίας του φαγητού που καταναλώναμε.

Πολλοί έχουμε βιώσει τον ντροπιασμό για το σώμα μας που άλλαζε επειδή τρώγαμε πολύ, συχνά μάλιστα από πρόσωπα που μας φρόντιζαν, αλλά και από ειδικούς ή επαγγελματίες υγείας.

Και δεν έχει σημασία αν αυτός ο ντροπιασμός συνέβη πριν από 10, 30 ή 50 χρόνια.

Αυτές οι μνήμες μένουν κι αυτό είναι το χειρότερο.

Γιατί το σώμα σου δεν ήταν ΠΟΤΕ το πρόβλημα. Δεν ήταν τότε και δεν είναι ούτε τώρα. 

Είχες ανάγκη από ένα αίσθημα ικανοποίησης και πληρότητας και ήσουν γενναίος γιατί τα κατάφερες μέχρι σήμερα!

Πώς θα άλλαζε η σχέση σου με το φαγητό αν το έβλεπες σαν ένα μέσο πόρων για να ανταπεξέλθεις στη ζωή;

Πώς θα ένιωθες για το παιδί που ήσουν κάποτε αν έβλεπες από την αρχή τον τρόπο που έτρεφες το σώμα σου κάτω από το σκεπτικό ότι διαμόρφωσες συγκεκριμένο μοτίβο συμπεριφοράς γύρω από το φαγητό, αναζητώντας πόρους, ασφάλεια, παρηγοριά, δύναμη;