Το φαγητό ως μηχανισμός επιβίωσης στην παιδική ηλικία

Ως παιδιά έχουμε λιγότερα μέσα να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο, απ' ότι ως ενήλικες. Γι' αυτό το λόγο είναι πολύ σημαντικό για τα παιδιά να έχουν δεσμούς με υγιή πρότυπα.

Μιλώντας για "υγιή πρότυπα" αναφερόμαστε σε εκείνους που τα αναθρέφουν, συνήθως δηλαδή στους γονείς και στο οικογενειακό περιβάλλον, οι οποίοι πρέπει να έχουν συνειδητοποιήσει και αντιμετωπίσει την προσωπική τους σχέση με το φαγητό και το σώμα, γιατί είναι σημαντικό για τα παιδιά να έχουν άδεια να φάνε όσο θέλουν χωρίς επικρίσεις.

Αν στην παιδική σου ηλικία χρησιμοποιούσες το φαγητό ως μηχανισμό αντιμετώπισης της πραγματικότητας, αυτό ήταν μια πράξη ανθεκτικότητας και όχι αποτέλεσμα λαιμαργίας ή κάποιας παραξενιάς σου. Η ενέργειά σου αυτή, τη δεδομένη εποχή,  μπορεί να ήταν ένα μέσο επιβίωσης.

Όταν τρώμε απελευθερώνονται  νευροδιαβιβαστές που μας βοηθούν να νιώσουμε καλά. Αυτός εξάλλου είναι ο λόγος για τον οποίο έχει επιβιώσει η ανθρωπότητα.

Όταν τρώμε απελευθερώνονται ντοπαμίνη και νορεπινεφρίνη, ενώ η κατανάλωση συγκεκριμένων τροφών οδηγεί στην απελευθέρωση σεροτονίνης. Όλες αυτές οι ορμόνες βοηθούν την ψυχική μας κατάσταση.

Γιατί όταν είσαι παιδί και τίποτα δεν σε κάνει να νιώσεις καλά, το κάνει το φαγητό.

Με αξιοπιστία.

Με συνέπεια.

Σε χημικό επίπεδο.

Ευτυχώς!

Πολλοί έχουμε βιώσει την άσχημη εμπειρία να ντροπιαστούμε ως παιδιά εξαιτίας του φαγητού που καταναλώναμε.

Πολλοί έχουμε βιώσει τον ντροπιασμό για το σώμα μας που άλλαζε επειδή τρώγαμε πολύ, συχνά μάλιστα από πρόσωπα που μας φρόντιζαν, αλλά και από ειδικούς ή επαγγελματίες υγείας.

Και δεν έχει σημασία αν αυτός ο ντροπιασμός συνέβη πριν από 10, 30 ή 50 χρόνια.

Αυτές οι μνήμες μένουν κι αυτό είναι το χειρότερο.

Γιατί το σώμα σου δεν ήταν ΠΟΤΕ το πρόβλημα. Δεν ήταν τότε και δεν είναι ούτε τώρα. 

Είχες ανάγκη από ένα αίσθημα ικανοποίησης και πληρότητας και ήσουν γενναίος γιατί τα κατάφερες μέχρι σήμερα!

Πώς θα άλλαζε η σχέση σου με το φαγητό αν το έβλεπες σαν ένα μέσο πόρων για να ανταπεξέλθεις στη ζωή;

Πώς θα ένιωθες για το παιδί που ήσουν κάποτε αν έβλεπες από την αρχή τον τρόπο που έτρεφες το σώμα σου κάτω από το σκεπτικό ότι διαμόρφωσες συγκεκριμένο μοτίβο συμπεριφοράς γύρω από το φαγητό, αναζητώντας πόρους, ασφάλεια, παρηγοριά, δύναμη;