Ο Carl Jung και η Αστρολογία στην Ψυχανάλυση

O Jung είναι ο υπεύθυνος για την είσοδο της αστρολογίας στην ψυχανάλυση του 20ου αιώνα. Αν και μαθητής του Freud, ασχολήθηκε με θέματα που οι σύγχρονοί του τα θεωρούσαν πιο κοντά στη «μαγεία», παρά στην επιστήμη.

Ωστόσο, οι υποθέσεις του έχουν βάθος και εξαιρετικό ενδιαφέρον κι έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μια ολόκληρη σχολή πάνω σε αυτόν τον τρόπο σκέψης, ο οποίος ισχύει ακόμα και σήμερα.

Για τον Jung, η αστρολογία είναι το άθροισμα όλης της αρχαίας γνώσης για την ψυχολογία. Τα δώδεκα σύμβολα του ζωδιακού κύκλου λειτουργούν σαν σύνοψη της  ψυχικής πραγματικότητας και διαμορφώνουν αυτό που ο Jung ονόμασε «αρχέτυπα», τα οποία είναι ψυχολογικά πρότυπα ή μοντέλα που ενυπάρχουν στο συλλογικό ασυνείδητο.

Ο Jung ήταν πεπεισμένος  ότι αυτό που κάθε άνθρωπος είναι πραγματικά  υπάρχει μέσα του ως έμφυτη προδιάθεση. Και αυτό δεν το αποκτούμε, αλλά αντίθετα γεννιόμαστε με αυτό.

Αυτό είναι ένα πρώτο σημείο επίδρασης της αστρολογίας στη Γιουνγκιανή ψυχανάλυση , μια που οι αστρολόγοι υποστηρίζουν ότι υπάρχει μια τάση και προδιάθεση στον τρόπο που θα ζήσουμε, από τη στιγμή της γέννησή μας.

«Η αστρολογία, όπως το συλλογικό ασυνείδητο, με το οποίο ασχολείται η ψυχολογία, αποτελείται από συμβολικές διαμορφώσεις: Οι «πλανήτες» είναι οι θεοί, σύμβολα των δυνάμεων του ασυνειδήτου», Carl G. Jung

 

Η Συγχρονικότητα, ή η Αστρολογία, στην ψυχανάλυση του Jung

Ο Jung ανέπτυξε την έννοια της «συγχρονικότητας» στη θεωρία του και είναι αυτή η υπόθεση που φέρνει την αστρολογία στην ψυχανάλυση.

Η συγχρονικότητα λοιπόν, αναφέρεται σε γεγονότα που  δημιουργούν σύμπτωση. Συμβαίνουν ταυτόχρονα, αλλά φαινομενικά είναι ασύνδετα. Όπως για παράδειγμα, όταν σκεφτόμαστε κάτι ασυνήθιστο, πχ μια νυχτερίδα και μετά από λίγο να τη δούμε στο παράθυρο (ή και μέσα στο σπίτι*).

Για τον Jung , αυτές οι συμπτώσεις υπακούουν σε κάποια μη ορατά νήματα που συνδέουν τα πάντα, πράγμα που συμφωνεί και με τις αστρολογικές αρχές.

Βάση της αρχής αυτής, υπάρχουν αόρατες δυνάμεις που προέρχονται από το σύμπαν. Οι δυνάμεις αυτές αναμιγνύονται συνεχώς και προκαλούν τη δημιουργία των γεγονότων που συμβαίνουν στη ζωή ενός ατόμου.

Με αυτόν τον τρόπο, η επίδραση της αστρολογίας στη γιουνγκιανή ψυχανάλυση είναι σαφής: Μια άγνωστη, παγκόσμια τάξη εκδηλώνεται μέσα από μια συγκεκριμένη κατάσταση και οι κινήσεις του σύμπαντος οδηγούν σε συγκεκριμένα γεγονότα στη ζωή ενός ατόμου.

Αυτό μπορεί να μοιάζει σαν μια θεωρία που απομακρύνεται από την επιστήμη, αλλά η κβαντική φυσική έχει ασχοληθεί επίσης με παρόμοια ζητήματα.

O Jung αποκαλεί την αστρολογία «διαισθητική μέθοδο», αναφέροντας ότι και ο ίδιος επαλήθευσε πολλές φορές συγκεκριμένες ψυχολογικές καταστάσεις ή συγκεκριμένα γεγονότα, να σχετίζονται με τις πλανητικές κινήσεις, «ιδιαίτερα όταν εμπλέκονται ο Κρόνος και ο Ουρανός», δήλωσε σε μια συνέντευξη το 1954.

O Jung και οι αστρολόγοι

Από την πλευρά τους οι αστρολόγοι, συμφωνούν με πολλά από τα σημεία του Jung. Υποστηρίζουν την ύπαρξη μη ορατών δυνάμεων που δίνουν μια ιδιαίτερη χροιά σε όλα όσα συμβαίνουν.

«Η δύναμη που κινεί τον ήλιο και τα αστέρια είναι η ίδια δύναμη που κινεί την ανθρώπινη ψυχή», αναφέρει ο Ισπανός αστρολόγος Lluis Gisbert.

Οπότε, όπως υπάρχει επίδραση της αστρολογίας στην ψυχανάλυση, ισχύει και το αντίστροφο και είναι πολλοί εκείνοι οι αστρολόγοι που στρέφονται στις ιδέες του Jung για να αναπτύξουν τις ερμηνείες τους.

Ξεχωριστή είναι η περίπτωση του καθηγητή του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, Richard Tarnas, o οποίος διδάσκει φιλοσοφία, αλλά είναι και ψυχολόγος και αστρολόγος. Εξηγεί ότι έφτασε στην αστρολογία μελετώντας τις διδασκαλίες του Jung κι ότι η προσέγγισή του σε αυτήν ήταν πάνω απ’ όλα εμπειρική. Ανακάλυψε με έκπληξη ότι οι αστρολογικοί χάρτες του Γαλιλαίου, του Αϊνστάιν και του Δαρβίνου, ήταν παρόμοιοι, αλλά και ότι ο ίδιος πλανητικός σχηματισμός χαρακτήρισε μια συναυλία του Μπετόβεν, αλλά και μια ιστορική εμφάνιση του Τζίμι Χέντριξ.

Η φράση που συνοψίζει τις θέσεις του είναι ότι «η Ψυχή μας είναι η ανάσα του Σύμπαντος».

 

Μια άβολη σχέση

Οι κλασικοί ψυχαναλυτές αμφισβητούν την επίδραση της αστρολογίας στην ψυχανάλυση και την υποβιβάζουν σε μια έκφραση φανταστικών μύθων και θρύλων που στερούνται εγκυρότητας.

Στην πραγματικότητα, η κλασική ψυχανάλυση βασίζεται στην ιδέα ότι οι άνθρωποι έχουν τον έλεγχο του  πεπρωμένου τους κι ότι αυτές οι συμπτώσεις δεν υπάρχουν.

(Το θέμα αυτό συζητείται έντονα τελευταία και έχει δημιουργήσει αντιδράσεις από τους ψυχοθεραπευτές που δουλεύουν πάνω σε συγκεκριμένες τραυματικές για τον ψυχισμό εμπειρίες, για τις οποίες οι ασθενείς δε φέρουν καμία απολύτως ευθύνη (πχ πόλεμος), καθώς και από θεραπευτές που δουλεύουν με μειονότητες και με άτομα προερχόμενα από μη προνομιούχα περιβάλλοντα*).

Από την άλλη, κάποιοι αμφισβητούν τον ακραίο καρτεσιανό ορθολογισμό που έχει επιβληθεί στη γνώση, λέγοντας ότι δεν υπάρχει ένας, αλλά πολλοί τρόποι για να φτάσεις στην αλήθεια και ο ορθολογισμός της επιστήμης είναι μόνο μία από αυτές.

Παρ’ όλ’ αυτά, η χρήση της αστρολογίας στην ψυχανάλυση υπάρχει ακόμα, τουλάχιστον στο γιουνγκιανό πεδίο σκέψης. Τόσο οι υποστηρικτές της προσέγγισης αυτής, όσο και οι αστρολόγοι, αισθάνονται όλο και πιο κοντά στην κβαντική φυσική και διαβεβαιώνουν ότι θα ανοίξει ένα νέο είδος σοφίας που θα προκαλέσει τα στεγανά του ορθολογισμού.

 

*Σημείωση της μεταφράστριας

Πηγή:https://exploringyourmind.com/carl-jung-astrology-psychoanalysis/