PTSD και Σφαγεία

Μπορεί να έχουμε μάθει ότι τα ζώα είναι "αντικείμενα προς κατανάλωση", αλλά τί γίνεται με τους ανθρώπους που εργάζονται στα σφαγεία ώστε να μπορούμε να φτάνουμε να τα αντιμετωπίζουμε ως τέτοια;

Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι που εργάζονται στην κτηνοτροφία και ειδικά στα σφαγεία, οι περισσότεροι καταλήγουν με σοβαρές φοβίες και ψυχικά νοσήματα, για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Το Πανεπιστήμιο του Windsor  έκανε μια έρευνα σε εργάτες σφαγείων, η οποία μεταξύ άλλων κατέξηξε ότι:

"Δεν προκαλεί καμία έκπληξη ότι μια τόσο έντονη γνωστική ασυμφωνία καταλήγει πολύ συχνά να εκφράζεται μέσα από ενδοοικογενειακή βία, κοινωνική απομόνωση, κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών ουσιών, καθώς και ακραίας μορφής άγχους. Καθώς ο αριθμός των εργαζομένων σε σφαγεία που αναζητούν βοήθεια για μετατραυματικό στρες (PTSD) αυξάνει, οι επιστήμονες έχουν ξεκινήσει επιτέλους συστηματική έρευνα για τη διερεύνηση των συνεπειών του να σκοτώνεις συναισθανόμενα πλάσματα για τα προς το ζην".

Μπορεί οι καταναλωτές να είναι πλήρως αποσυδεδεμένοι από το κρέας που καταναλώνουν, αλλά δε γίνεται σχεδόν ποτέ αναφορά στο γεγονός ότι το σφαγείο είναι χώρος ασύλληπτης συνδεσιμότητας. Ο πιο στενός και βαμμένος με αίμα δεσμός των ανθρώπων και των ζώων χτίζεται μεταξύ των, σχεδόν χωρίς φωνή, εργατών των σφαγείων και των ζώων που πληρώνονται για να σκοτώσουν.

Στην έρευνα της Amy Fitzgerald, καθηγήτρια εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο του Windsor του Καναδά, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι εργαζόμενοι στα σφαγεία "απευαισθητοποιούνται" και αυτό αντανακλάται στη συμπεριφορά τους εκτός εργασίας.

Η απασχόληση στα σφαγεία αυξάνει τα συνολικά ποσοστά συλλήψεων, σε σύγκριση με άλλους κλάδους: συλλήψεις για βίαια εγκλήματα, συλλήψεις για βιασμό και άλλα σεξουαλικά αδικήματα.

Επίσης, ο κίνδυνος τραυματισμού των εργαζομένων σε φυσικό επίπεδο είναι υψηλός. Κατά μέσο όρο, στις ΗΠΑ, καταγράφονται τουλάχιστον 17 "σοβαρά περιστατικά" σε εργοστάσια παραγωγής κρέατος. Αυτοί οι τραυματισμοί περιλαμβάνουν "μεταφορά στο νοσοκομείο, ακρωτηριασμούς ή απώλεια οφθαλμού".

Στο βιβλίο  Slaughterhouse: The Shocking Story of Greed, Neglect, and Inhumane Treatment Inside the U.S. Meat Industry,  ένας πρώην υπάλληλος σφαγείου αναφέρει:

"Το χειρότερο απ'όλα, χειρότερο κι από τον σωματικό κίνδυνο, είναι το συναισθηματικό τίμημα. Όταν βρίσκεσαι στο χώρο όπου σκοτώνουν τα γουρούνια, πρέπει να σκοτώσεις, αλλά δεν επιτρέπεται να νοιάζεσαι. Μπορεί να κοιτάζεις στα μάτια ένα γουρούνι που τριγυρνάει μαζί σου στο λάκκο με το αίμα και να σκέφτεσαι "Θεέ μου, δεν είναι ένα άσχημο ζώο." Μπορεί να θελήσεις να το χαϊδέψεις. Πολλές φορές τα γουρούνια, στο χώρο της σφαγής, έρχονταν να χαϊδευτούν σαν κουτάβια. Δύο λεπτά μετά έπρεπε να τα σκοτώσω... Δε μπορώ να νοιαστώ".

Τα ζωικά προϊόντα, πωλούνται με μια ιστορία: "το ζώο ανατράφηκε με τον καλύτερο τρόπο", "ήταν ελευθέρας βοσκής", "δεν κλείστηκε σε κλουβί", "τρέφονταν σε βοσκοτόπια", "δεν έχει πάρει ορμόνες". Αυτό που εξαιρείται από τις ιστορίες αυτές, είναι ότι ένα ζώο σκοτώθηκε. Ένα ζώο που δεν ήθελε να πεθάνει. Και ο άνθρωπος που το σκότωσε, τον οποίο δεν υπολογίζουμε σχεδόν ποτέ, δηλώνει "Δεν μπορώ να νοιαστώ" για να αντιμετωπίσει το τραύμα της δουλειάς του.