Το Παιδί Ζόμπι

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό χωριό, γεννήθηκε ένα αγοράκι.

Το δέρμα του ήταν κατάλευκο και είχε μεγάλα μάτια.

Καθώς μεγάλωνε, η μητέρα του συνειδητοποίησε ότι το αγόρι δεν αισθανόταν τίποτα. Ήθελε μόνο να τρώει, σαν ζόμπι.

Έτσι η μητέρα του, το κλείδωσε στο υπόγειο, για να μην το δουν οι συγχωριανοί της.

Κάθε βράδυ, το τάιζε με ζώα που έκλεβε. Η μητέρα μεγάλωνε το αγόρι στα κρυφά.

Πρώτα έκλεψε ένα κοτόπουλο. Μετά ένα γουρούνι.

Έτσι πέρασαν τα χρόνια. Και μια μέρα ξέσπασε επιδημία. Όσα ζώα είχαν απομείνει πέθαναν και μαζί τους πολλοί άνθρωποι.

Όσοι επέζησαν από την επιδημία, έφυγαν από το χωριό.

Η μητέρα δε μπορούσε να αφήσει πίσω το γιο της. Για να μην πεινάει το αγόρι και κλαίει, έκοψε ένα πόδι της και του το έδωσε. Μετά, έκοψε το χέρι της. Του έδωσε όλα τα άκρα της.

Όταν έμεινε μόνο ο κορμός της, αγκάλιασε το γιο της για τελευταία φορά, για να φάει ό,τι της είχε απομείνει.

Με τα δυο του χέρια, το αγόρι κράτησε σφιχτά τον κορμό της μητέρας του και της μίλησε για πρώτη φορά.

“Μαμά, είσαι πολύ ζεστή."

(Το παραμύθι είναι απόσπασμα από την κορεάτικη σειρά “It’s Okay Not To Be Okay”)

 Γυναίκες και Χρήματα

Πώς το Τραύμα της Μητέρας επηρεάζει την καριέρα και τη σχέση με τα χρήματα

Μετάφραση από το άρθρο της Bethany Webster

Υπάρχει μια άμεση σύνδεση μεταξύ της ποιότητας της σχέσης μιας γυναίκας με τη μητέρα της και της σχέσης της με τη δική της καριέρα και την αίσθηση του σκοπού στη ζωής της.

Πολλές γυναίκες έχουν διφορούμενα συναισθήματα για τα χρήματα, την καριέρα και την οικονομική επιτυχία επειδή βγάζουν στην επιφάνεια ζητήματα που σχετίζονται με την ασφάλεια, την επιβίωση, το αίσθημα επιβεβαίωσης και αναγνώρισης, την αυταξία και το λαμβάνειν. Όλα είναι θέματα που μας γυρνάνε πίσω στα αρχικά πρότυπα ασφάλειας και εμπιστοσύνης της πρώιμης σχέσης με τη μητέρα μας.

Η θέση της γυναίκας στην πατριαρχική κοινωνία ως “λιγότερη” από τους άνδρες συνεπάγεται έλλειψη εξ ορισμού.

Όταν ήμασταν παιδιά, οι μητέρες μας ήταν το πιο ισχυρό άτομο στη ζωή μας, αλλά ταυτόχρονα ήταν συχνά και το πιο αδύναμο. Ήταν ισχυρή γιατί τη χρειαζόμασταν για την επιβίωση και αδύναμη εξαιτίας της απαξίωσης που σε κάποιο βαθμό είχε από την κοινωνία.

Πολλές γυναίκες αισθάνονται ενοχές για την επιτυχία ή τις επαγγελματικές τους φιλοδοξίες, επειδή οι μητέρες τους, κατά κάποιον τρόπο τις στερήθηκαν. Κάποιες ασυνείδητα σαμποτάρουν το μέγεθος της επιτυχίας τους, ενώ άλλες μετά βίας επιτρέπουν στον εαυτό τους να την επιθυμήσει. Άλλες αισθάνονται τη ζήλια της μητέρας τους για τα επιτεύγματά τους κάνοντάς τες να κρύβουν, να υποτιμούν ή να καθυστερούν ασυνείδητα την επιτυχία τους.

Η σύγχυση μεταξύ επιτυχίας και ενοχής ξεκινά από μικρή ηλικία, όταν μπορεί να αισθανθήκαμε ότι οι μητέρες μας άδειαζαν συναισθηματικά ανάλογα με το πόσο χώρο καταλαμβάναμε μεγαλώνοντας.

Στην πραγματικότητα δεν είχαμε ποτέ τη δύναμη να κάνουμε τις μητέρες μας να αισθάνονται ασήμαντες ή λίγες.

Είχαμε τη δύναμη να ξυπνήσουμε τον πόνο που ήταν ήδη μέσα τους, ο οποίος ξεκίνησε πολύ πριν μπούμε εμείς στη ζωή της. Αλλά μέσα στην αθωότητά μας ως παιδιά, πιστέψαμε λανθασμένα ότι ήμασταν η πηγή του πόνου της. Και πιστέψαμε τη μητέρα μας αν, τις στιγμές που αισθανόταν πληγωμένη, μας έλεγε ότι φταίμε εμείς που υποφέρει.

Η δέσμευσή μας να παραμείνουμε “μικρές”, από την αφοσίωση στις εξαντλημένες μητέρες μας, βασίζεται σε μια μεγάλη παρανόηση.

Η ζήλια και το αίσθημα στέρησης της μητέρας μας, μπορούν να θεραπευτούν και να αντιμετωπιστούν μόνον εκεί όπου πρωτοδημιουργήθηκαν, δηλαδή μέσα της και έχουν σχέση με τις δικές της πρώιμες πληγές. Εξ αρχής, τίποτα δεν  ήταν στον έλεγχό μας ως κόρες. Το θέμα είναι ότι αυτό μπορεί να το διαχειριστεί ΜΟΝΟ ΕΚΕΙΝΗ. Το να παραμένουμε μικρές και αφανείς δεν εξυπηρετεί πουθενά. Κι αυτό δεν είναι έλλειψη ενσυναίσθησης προς τη μητέρα μας, αλλά σεβασμός στο εσωτερικό της ταξίδι, ως κάτι που είναι δικό της και μόνο δικό της.

Δεν υπήρξε ποτέ παραβίαση. Μόνο προβολή.

Με το να νιώθουμε ένοχες που προκαλέσαμε τη ζήλια της μητέρας μας ή τους φόβους της, γινόμαστε στην πραγματικότητα εν αγνοία μας, οι προμηθευτές αυτού ακριβώς που την έχει καταπιέσει. Η “προθυμία” μας να αισθανόμαστε ένοχες, μας κάνει να στερούμε από τον εαυτό μας τις δυνατότητές μας και αναμφίβολα, στο μέλλον θα αισθανθούμε την πικρία, για την οποία θα κατηγορήσουμε την επόμενη γενιά, όταν αρχίσει να ξεδιπλώνεται και να επεκτείνεται.

Η καταπίεση από συμπόνια για τις μητέρες μας δεν είναι αλτρουισμός ή ενσυναίσθηση, αλλά μια μορφή ασυνείδητου αυτοτραυματισμού. Είναι η παρεξήγηση που δημιουργήθηκε μέσα σε ένα παιδί, και δε λύθηκε ποτέ.

Ο τρόπος για να ελευθερωθούμε από αυτό, είναι πολύ απλός και πολύ περίπλοκος ταυτόχρονα: Πενθούμε.

• Πενθούμε για το γεγονός ότι ήμασταν ανίσχυρες σαν παιδιά και όσο κι αν προσπαθήσαμε, δε θα μπορούσαμε να σώσουμε τη μητέρα μας από τον πόνο της.

• Πενθούμε για το γεγονός ότι οι καλές μας προθέσεις και η τεράστια αγάπη για τις μητέρες μας, μπορεί να τους ήταν αόρατες εξαιτίας των δικών τους τραυμάτων.

• Πενθούμε για το γεγονός ότι μπορεί κατά λάθος να μας είδε εκείνη ως την αιτία του πόνου της και σαν αποτέλεσμα να μας κακοποίησε.

• Πενθούμε για τη σπαρακτική τραγωδία του να βλέπουμε τα μέλη της οικογένειάς μας να υποφέρουν.

• Πενθούμε για τις χαμένες ευκαιρίες της μητέρας μας, της μοναξιάς, της απομόνωσης, ή οποιουδήποτε άλλου πράγματος την έκανε να υποφέρει όσο εμείς μεγαλώναμε.

• Πενθούμε για το γεγονός ότι μπορεί να έχουμε περάσει χρόνια κατηγορώντας τον εαυτό μας για τον πόνο της οικογένειάς μας.

• Πενθούμε για το γεγονός ότι δε μπορούμε να πείσουμε τη μητέρα μας ότι η ευτυχία μας δεν είναι μια προσωπική επίθεση εναντίον της.

Καθώς δίνουμε στον εαυτό μας την άδεια να πενθήσει, να αποδεχτεί την απώλεια και να προχωρήσει μπροστά, πραγματοποιούμε μια πράξη βαθιάς αγάπης για τον εαυτό μας. Αυτό είναι ένα σημαντικό κομμάτι της διαδικασίας να γίνουμε η μητέρα του εαυτού μας.

Το να πενθήσουμε το Τραύμα της Μητέρας, ανοίγει το δρόμο για την ελευθερία, συμπεριλαμβανομένου και της οικονομικής, αλλά και της επιτυχίας κάθε είδους.

Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να είμαστε πρόθυμες και σε θέση να ξεπεράσουμε τις μητέρες μας, αν εκεί μας οδηγεί ο δρόμος μας. Όχι μόνο σε εξωτερικό επίπεδο, όπως πόσα χρήματα κερδίζουμε ή τί μπορούμε να κάνουμε στον κόσμο, αλλά κυρίως πρέπει να είμαστε πρόθυμες και σε θέση να ξεπεράσουμε το επίπεδο συνείδησής της και να συνεχίσουμε να εξελισσόμαστε με μεγαλύτερη επίγνωση και κατανόηση. Αυτό είναι η ωρίμανση και είναι το δικαίωμα με το οποίο γεννηθήκαμε και αξίζει να το γιορτάζουμε.

Οι μητέρες μας μπορεί να μην είναι πλήρως σε θέση να συμμετέχουν στην εξέλιξη και στις συνειδητοποιήσεις που προκύπτουν και αυτό, πρέπει επίσης να το πενθήσουμε. Μπορούμε να βρούμε άλλες γυναίκες που είναι σε θέση να καταλάβουν και να καλλιεργήσουν αυθεντικές σχέσεις μαζί μας.

Καθώς πενθούμε, περνάμε από την υπερπροσπάθεια στην άνεση.

Σε πολλές οικογένειες, η υπερπροσπάθεια συνδυάζεται με την αγάπη. Αν δεν πασχίσεις οικονομικά, ή σε άλλο επίπεδο, κατά κάποιον τρόπο θεωρείται προδοσία προς το οικογενειακό ήθος. Καθώς συνεχίζουμε τη διαδικασία του πένθους, ανακαλύπτουμε ότι μπορούμε να είμαστε οικονομικά αυτάρκεις και αυτό να μη συνδέεται με την εγκατάλειψη ή την απώλεια της συναισθηματικής σύνδεσης.

Η επαφή με τον εσωτερικό μας πλούτο μας οδηγεί στον εξωτερικό πλούτο.

Η οικονομική ελευθερία δεν μπορεί να προσεγγιστεί συμπτωματολογικά, όπως η δυτική ιατρική προσεγγίζει τις ασθένειες. Πρέπει να βρεθεί η ρίζα του προβλήματος και σαν συνέπεια, τα “κλαδιά” της ζωή μας θα γίνουν πιο υγιή. Η ρίζα είναι το Τραύμα της Μητέρας κι όσο το φροντίζουμε, μεταμορφώνουμε τα “κλαδιά” μας που αφορούν τις σχέσεις, την καριέρα ή τον γονεϊκό μας ρόλο.

Όταν θρηνούμε γι’αυτό που δε μπορούσαμε να δώσουμε στις μητέρες μας, σπάμε τη σύγχυση μεταξύ επιτυχίας και απώλειας.

Και μόνο τότε μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να βιώσει και να δεχτεί την αφθονία όλων των ειδών, με περισσότερη ευκολία, γιατί δε θα ξυπνάει πλέον μέσα μας η γνωστική ασυμφωνία που ερχόταν σε σύγκρουση με τον πρωτεύον φροντιστή μας.

Αυτός ο πρωτεύον δεσμός προσκόλλησης μετουσιώνεται στη μητέρα μέσα μας, και μέσω αυτού του εσωτερικού δεσμού χτίζουμε τα θεμέλια της ασφάλειας για να ζήσουμε τα όνειρά μας. 

Το άρθρο στα αγγλικά:

https://www.bethanywebster.com/blog/the-money-wound-in-the-mother-wound/?inf_contact_key=d6dedb781da395296feb4ca6bd9cbfcb&inf_contact_key=e29a33483f7d5ad2b2e651cfb9f150d916358d5485884e2f31e6019a0d26c8b0

 Ο ΨΥΧΟΠΑΘΗΣ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ (Ι)

Ποιος θέλει το όχημα που οδηγεί να κάνει πολύ θόρυβο;

Όσοι παρουσιάζουν συμπτώματα σαδισμού και ψυχοπάθειας μπορεί να έλκονται περισσότερο από τα ενοχλητικά αυτοκίνητα.

- Άρθρο της Julie Aitken Schermer PhD, στο Psychology Today

Από τότε που ο Henry Ford δημιούργησε τα αυτοκίνητα μαζικής παραγωγής που ήταν προσιτά στη μεσαία τάξη, οι ερευνητές μάρκετινγκ προσπαθούν να προσδιορίσουν πώς θα μπορούσαν να ταιριάζουν καλύτερα τα χαρακτηριστικά των οχημάτων με αυτά των καταναλωτών. Στα ΜΜΕ πχ, τα σπορ αυτοκίνητα παρουσιάζονται ως ιδανική επιλογή για τους δραστήριους, εξωστρεφείς ανθρώπους, ενώ τα minivan απευθύνονται σε οικογένειες που κάνουν διακοπές στη φύση και εκδρομές και τα αγροτικά αυτοκίνητα εμφανίζονται να κυκλοφορούν σε χωματόδρομους σε αγροτικές περιοχές.

Λιγότερη έρευνα γίνεται για το πώς επιλέγουν οι οδηγοί να προσαρμόσουν το όχημά τους. Τα αυτοκόλλητα πχ δηλώνουν ξεκάθαρα τις απόψεις του οδηγού και το ποια μέρη έχει επισκευτεί, ενώ η προσαρμογή του χρώματος και των φώτων του μπορεί επίσης να δείχνει μια επιθυμία εξατομίκευσης.

Ένας άλλος τύπος προσαρμογής περιλαμβάνει την τροποποίηση των συστημάτων εξάτμισης ώστε τα οχήματα να κάνουν περισσότερο θόρυβο. Καθώς αυτές οι τροποποιήσεις προκαλούν ενόχληση τόσο σε ανθρώπους, όσο και σε ζώα, και σε ορισμένες περιπτώσεις είναι παράνομες, το να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ποιος μπορεί να θέλει το όχημά του να κάνει τόσο θόρυβο, είναι ένα ενδιαφέρον ερευνητικό ερώτημα.

Πρόσφατα διεξήχθει μια πιλοτική μελέτη με σκοπό να αξιολογηθούν τα δεδομένα και τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας των ατόμων που προβλέπουν την επιθυμία τους να κάνουν το όχημά τους πιο θορυβώδες, προσαρμόζοντας τον σιγαστήρα ή το σύστημα εξάτμισης. Προπτυχιακοί φοιτητές της σχολής Διοίκησης Επιχειρήσεων (529 άτομα, όπου το 52% του δείγματος άντρες)  ρωτήθηκαν αν θεωρούν το αυτοκίνητό τους προέκταση του εαυτού τους, αν τα θορυβώδη αυτοκίνητα είναι "cool" και αν θα άλλαζαν τον σιγαστήρα του αυτοκινήτου τους για να το κάνουν πιο θορυβώδες.

Επίσης συμπλήρωσαν μια κλίμακα αυτοαναφοράς προσωπικότητας που μετρά τη "Σκοτεινή Τετράδα" , η οποία περιλαμβάνει τον καθημερινό σαδισμό, την ψυχοπάθεια, τον ναρκισσισμό και τον μακιαβελισμό. Οι κλίμακες αυτές επιλέχθηκαν επειδή οι τυπικές μετρήσεις προσωπικότητας τείνουν να αξιολογούν τις πιο θετικές διαστάσεις της.

Με βάση τους ορισμούς της "Σκοτεινής Τετράδας" προβλέπεται ότι όσοι θέλουν ένα θορυβώδες όχημα μπορεί να προσπαθούν να κάνουν τους άλλους να τους προσέξουν (ναρκισσισμός), ή η υπερβολική έπαρση μπορεί να είναι ένας καλός προγνωστικός παράγοντας της επιθυμίας ενός τέτοιου αυτοκινήτου. Ο καθημερινός σαδισμός αντικατοπτρίζει την απόλαυση του να βλέπεις τους άλλους να παθαίνουν κακό ή να πονάνε και καθώς οι "πειραγμένες" εξατμίσεις μπορεί να τρομάζουν ή και να φοβίζουν τους άλλους, προβλέπεται ότι ο καθημερινός σαδισμός μπορεί να δείξει ένα άτομο που θα ήθελε ένα τέτοιο τροποποιημένο αυτοκίνητο για να προκαλεί περισσότερο θόρυβο και αναστάτωση.

Η ψυχοπάθεια αντανακλά μια παρόρμηση να είμαστε σκληροί με τους άλλους. Αυτού του είδους η αναλγησία για την αναστάστωση που μπορεί να προκαλέσουμε φαίνεται πως είναι μια σαφής ένδειξη αδιαφορίας για το πώς νιώθουν οι άλλοι. Φυσικά και ο Μακιαβελισμός εμπλέκεται στη διαδικασία, μια που αποτελεί χαρακτηριστικό κάποιου που είναι στρατηγικός και χειριστικός στην αλληλεπίδρασή του με τους άλλους και η τροποποίηση ενός οχήματος καθρεφτίζει ακριβώς αυτήν τη συμπεριφορά.

Το ενδιαφέρον της έρευνας ήταν ότι εκείνοι που υποστήριξαν έντονα
την τροποποίηση των οχημάτων ήταν συνήθως νεότεροι άνδρες με υψηλότερα σκορ στις κλίμακες της "Σκοτεινής Τετράδας" με υψηλότερες βαθμολογίες τόσο στον καθημερινό σαδισμό, όσο και στην ψυχοπάθεια. 

Σε αντίθεση με την αρχική υπόθεση, ο ναρκισσισμός δεν ήταν σημαντικός προγνωστικός παράγοντας σε σχέση με τις άλλες διαστάσεις της προσωπικότητας των ατόμων, πράγμα που σημαίνει ότι όσοι κάνουν το όχημά τους πιο θορυβώδες, δεν γίνεται με πρόθεση να τραβήξουν την προσοχή των άλλων ή για να πουν "Κοιτάξτε με!".

Τα αποτελέσματα της έρευνας είναι ανησυχητικά καθώς δείχνουν άτομα που τροποποιούν τα οχήματά τους για να βλλάψουν σκόπιμα τους άλλους ενοχλώντας τους κι ότι τα άτομα αυτά μπορεί να παρακινούνται από την αρνητική κατάσταση που προκαλούν στους άλλους. 

Αν και η μελέτη είναι πιλοτική και απαιτεί επανάληψη, τα αποτελέσματα είναι ιδιαίτερα ανησυχητικά μια που ο αριθμός των οχημάτων με δυνατά συστήματα εξάτμισης είναι αυξημένος και τείνει να αυξηθεί ακόμα περισσότερο.