ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΧΩΡΙΣ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ
(Μετάφραση άρθρου από The School Of Life)
Ένα από τα πιο παράξενα χαρακτηριστικά της ζωής, και χωρίς να υπάρχουν ιδιαίτερες ενδείξεις για το πρόβλημα, είναι ότι πολλοί άνθρωποι περιφέρονται στη γη χωρίς να έχουν αίσθηση του εαυτού τους.
Με αυτό, εννοούμε ότι έχουν μια βαθιά αβεβαιότητα για το ποιοι μπορεί να είναι, τί μπορεί να θέλουν και ποιον πρέπει να εμπιστεύονται. Οι άτυχοι αυτοί άνθρωποι δεν έχουν σταθερό πυρήνα. Στο βάθος, αναρωτιούνται πάντα, όχι “Τί μου αρέσει;”, αλλά “Τί πρέπει να μου αρέσει;”. Όχι “Τί εγκρίνω;”, αλλά “Τί είναι σωστό να εγκρίνω;”. Όχι “Τί μου φαίνεται αστείο;”, αλλά “Πότε να γελάσω;”.
Όταν τους παρακολουθήσουμε προσεκτικά, ίσως παρατηρήσουμε γρήγορες, σχεδόν αυθαίρετες αλλαγές στις απόψεις τους: θαυμάζουν τον τάδε καλλιτέχνη ή τους αρέσει το τάδε σακάκι ή έχουν τη δείνα πολιτική άποψη… αλλά στην πραγματικότητα, όχι, προτιμούν κάτι άλλο και μετά κάτι άλλο. Με τον τρόπο τους, φωνάζουν σιωπηρά σε έναν κόσμο που τους προβληματίζει και τους τρομάζει: “Ποιος πρέπει να είμαι; Τί είναι σωστό να σκέφτομαι;”.
Αυτές οι ταλαιπωρημένες ψυχές είναι συνήθως το προϊόν ενός πολύ συγκεκριμένου είδους παιδικής ηλικίας. Όταν ήταν μικροί, είχαν αντιμετωπίσει περιβάλλοντα, στα οποία η μοναδικότητά τους δεν απασχόλησε ποτέ τους εγωπαθείς γονείς τους. Η μητέρα ή ο πατέρας δεν μπόρεσαν ποτέ να παραμερίσουν για λίγο τις ανάγκες τους, να κατέβουν στο επίπεδό τους και να διερωτηθούν: Ποιος είναι αυτός ο υπέροχος καινούριος άνθρωπος που βοήθησα να δημιουργηθεί; Σε τί έχει έφεση, τί του αρέσει και τί όχι; Τί έχει να μου πει;
Ήταν υπερβολικά ταραγμένοι και εύθραυστοι για μια τέτοιου είδους αυταπάρνηση. Δε μπορούσαν να συντονιστούν με το παιδί και κατά συνέπεια, το παιδί δε μπορούσε να συντονιστεί με τον εαυτό του, γιατί μπορούμε να μάθουμε τα πιστεύω μας μόνο αν, κατά την πρώτη περίοδο της ζωής μας, κάποιος υπάρξει αρκετά υπομονετικός ώστε να διευκολύνει τη δική μας διαδικασία ανακάλυψης του εαυτού μας. Κάποιος που δε μας φώναζε “μη λες βλακείες” όταν εκφράζαμε μια άποψη ή δε χρησιμοποιούσε όλες τις δεξιότητες της ενηλικίωσης για να επιμείνει ότι ο δικός του τρόπος ήταν ο μοναδικός τρόπος.
Το “παιδί χωρίς εαυτό” έπρεπε να αντιμετωπίσει έναν εγωιστή που απλώς το ανάγκασε να ακολουθήσει μια ήδη προκαθορισμένη ατζέντα: Αυτά είναι τα βιβλία που πρέπει να πιστεύεις ότι είναι καταπληκτικά, ο μόνος τρόπος για να είσαι καλό παιδί είναι να διακριθείς σε αυτό το άθλημα ή σε εκείνο το σχολικό μάθημα, ώστε όταν μεγαλώσεις να γίνεις τραπεζίτης ή γιατρός, και ούτω καθεξής. Και όλα αυτά, χωρίς να μπει καν στον κόπο να ελέγξει πώς θα μπορούσε να αισθάνεται αυτός ο μικρός άνθρωπος που είναι βιολογικά προγραμματισμένος να τον λατρεύει και να τον σέβεται. Από αυτό προέκυψε ένα ηθικό δίδαγμα: Η επιβίωση εξαρτάται από τη συμμόρφωση. Το τίμημα της ύπαρξης είναι η θυσία της πραγματικής του ταυτότητας.
Οι άνθρωποι χωρίς εαυτό (λογοπαίγνιο με τη λέξη “Self-less”, που μεταφράζεται και ως “ανιδιοτελής”) μπορεί να είναι ιδιαίτερα γοητευτικοί. Μπορεί να είναι εξαιρετικά ευγενικοί και μελίρρυτοι. Είναι φτιαγμένοι για να καταλαβαίνουν τί μας αρέσει και να μας το αντικατοπτρίζουν. Δεν προσποιούνται απλώς ότι συμβαδίζουν με αυτό που σκεφτόμαστε για λίγα λεπτά. Αναζητούν πραγματικά την κοσμοθεωρία μας και χάνονται σε αυτήν.
Αλλά οι άνθρωποι αυτοί ενέχουν επίσης και σοβαρούς κινδύνους, γιατί κανείς δεν παραιτείται από την αίσθηση του εαυτού του χωρίς να αποθηκεύει μεγάλες ποσότητες οργής και πικρίας. Ωστόσο, αυτές δε μπορούν ποτέ να βγουν στην επιφάνεια ξεκάθαρα, επειδή η ειλικρινής έκφραση των αναγκών τους δεν ήταν ποτέ κάτι που τους επιτρεπόταν να ασκήσουν. Την πρώτη φορά που μπορούμε να μάθουμε για κάποιο πρόβλημα που έχουν μαζί μας, είναι όταν έχει καταστεί μη διαχειρίσιμο.
Μπορεί να κινδυνεύσουμε ακόμα περισσότερο αν ερωτευτούμε αυτούς τους άπιαστους, σαγηνευτικούς ανθρώπους που αλλάζουν σχήμα και μορφή. Στην αρχή, είναι οι προτιμήσεις μας που θέλουν να καταλάβουν. Τα βιβλία, τα μέρη και τα φαγητά που μας αρέσουν τους φαίνονται ιδιαίτερα ενδιαφέροντα. Και μπορεί να επιτρέψουμε στον εαυτό μας μια επικίνδυνη στιγμή τέρψης: μας έκαναν να αισθανόμαστε υπέροχοι και δεν είμαστε αρκετά καχύποπτοι για να αναρωτηθούμε το γιατί.
Ώσπου, κάποια στιγμή, ο αέρας αλλάζει. Ο “χωρίς εαυτό αγαπημένος” μας ξεκινά μια νέα δουλειά, βρίσκει καινούριους φίλους και αρχίζει να κάνει παρέα με έναν κόσμο που θεωρεί ανώτερο. Αυτό που αντικαθιστά την αποδοχή τους για εμάς δεν είναι μια απλή αδιαφορία. Είναι μάλλον περιφρόνηση. Γινόμαστε για αυτούς τόσο αποκρουστικοί, όσο μοναδικοί ήμασταν κάποτε. Μπορεί να πουν “Δε με ξέρεις πραγματικά…” ή “Περιμένεις να είμαι τέλειος/τέλεια…”. Αισθάνονται παγιδευμένοι από την ίδια δανεική ταυτότητα που αναζητούσαν κάποτε μανιωδώς από εμάς. Στο σύστημά τους υπάρχει πολύς θυμός, γιατί ξέρουν ότι κάποιος έχει καταπνίξει τον πραγματικό τους εαυτό, απλά ξεχνούν ότι δεν ήμασταν εμείς. Μέσα τους γνωρίζουν ότι δεν τους επιτράπηκε να γίνουν αυτό που είναι και μας θεωρούν υπεύθυνους που τους κατέπνιξαν. Μπορεί να πουν, με ένα εφηβικού επιπέδου περιφρόνηση, “Με ελέγχεις”, όταν αυτό που πραγματικά εννοούν είναι: “Δεν ξέρω ποιος είμαι. Σου παρέδωσα τον έλεγχο και τώρα δεν ξέρω τί να σκεφτώ”. Ή, πιο βαθιά: “Δεν μπορώ να προσδιορίσω το όριο ανάμεσα στο να με αγαπούν και στο να με ελέγχουν, γιατί οι γονείς μου, που έπρεπε να κάνουν το πρώτο, ενδιαφέρονταν περισσότερο για το δεύτερο”. Μπορεί να βρεθούμε παρατημένοι σαν ένα βάρος ή κάτι άχρηστο. Και όμως, κατά ειρωνικό τρόπο, να ήμασταν το σωστό άτομο για εκείνους: απλά δε γνώριζαν αρκετά ποιοι ήταν ώστε να εμπιστευτούν το αρχικό τους ένστικτο.
Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε για τους ανθρώπους που έχουν στερηθεί έναν εαυτό είναι να τους δείξουμε ότι δεν είμαστε εκεί, όπως υπήρξαν κάποτε οι γονείς τους, για να τους υποχρεώσουμε σε άλλο ένα σύνολο απόψεων για εκείνους. Δεν έχουμε την απαίτηση να γίνουν η ηχώ μας. Θέλουμε να είμαστε περίεργοι για αυτό που δεν τους επιτράπηκε ποτέ ως τώρα να ανακαλύψουν κι ότι επιθυμούμε να κάνουμε κάτι αλλόκοτο και πρωτοφανές: να τους γνωρίσουμε πραγματικά.
Πηγή :
https://www.youtube.com/channel/UC7IcJI8PUf5Z3zKxnZvTBog/community?lb=UgkxoT7jjEIR50sDzHsZ_6IHbMc4NTT-w5Yf
