Αν το σώμα μιλούσε

Το σώμα είναι μια εκπληκτική συσκευή επικοινωνίας. Αν είμαστε πρόθυμοι να ακούσουμε, το σώμα μας ευθυγραμμίζεται με τη σοφία της ψυχής για να μας δείξει τους τομείς της ζωής μας που πρέπει να καθαριστούν και να γιατρευτούν. Αν κι αυτό μοιάζει με  “new age” αντίληψη, στην πραγματικότητα είναι το  θεμέλιο των αρχαιότερων θεραπευτικών προσεγγίσεων του κόσμου : της Παραδοσιακής Κινέζικης Ιατρικής (Π.Κ.Ι.) και της ινδικής αγιουρβέδα.

Σύμφωνα με την ιατρική της αγιουρβέδα υπάρχουν εννέα “rasas” , δηλαδή εννέα βασικά συναισθήματα, των οποίων η ισορροπία στο σώμα, θα  καθορίσουν τελικά την υγεία και ευημερία του. Ομοίως, μια από τις βασικές αρχές της παραδοσιακής κινέζικης ιατρικής είναι ότι αν φροντίζονται μόνο οι σωματικές παθήσεις του ατόμου, αυτές θα επιστρέψουν στην περίπτωση που η υποκείμενη νοητική ή συναισθηματική κατάσταση δεν αντιμετωπιστεί.

Η δυτική επιστήμη επιβεβαιώνει επιτέλους αυτήν την αρχαία γνώση, ότι δηλαδή το σώμα μας διαθέτει μια ευφυΐα που πάει πέρα από την ορθολογική σκέψη. Ο Dr Michael Gershon, καθηγητής Κυτταρικής Βιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια, ανακάλυψε ότι η κοιλιακή χώρα κρύβει έναν πραγματικό εγκέφαλο. Στο βιβλίο του «The Second Brain” (Ο Δεύτερος Εγκέφαλος) εξηγεί  ότι οι επιστήμονες αναγνωρίζουν πλέον το δίκτυο των νευρώνων  που υπάρχουν κατά μήκος του γαστρεντερικού σωλήνα, ως ανεξάρτητο εγκέφαλο, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί  ένα νέο πεδίο της ιατρικής, τη νευρογαστρεντερολογία.

Ο Philip Shepherd, πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα την έρευνα του Gershon κι εξηγεί: « αν η κρανιακή σκέψη μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τον κόσμο, η σκέψη που συντελείται στην κοιλιά μας ενώνει μ’ αυτόν. Αν ο κρανιακός εγκέφαλος πιστεύει ότι περιβάλλεται από έναν αναγνωρίσιμο κόσμο που μπορεί να ελεγχθεί, ο εγκέφαλος στην κοιλιά μας είναι σε επαφή με το μυστήριο του κόσμου».  Με άλλα λόγια, το να ακούμε το σώμα μας, δεν είναι απλά μια πρακτική άσκηση, αλλά μια βαθειά πνευματική πρακτική που μας φέρνει αντιμέτωπους με το γεγονός ότι είμαστε κάτι περισσότερο από βιολογικές οντότητες.

Η Louise Hays ήταν ένας από τους πρώτους ανθρώπους που παρουσίασαν συστηματικά τη σχέση μεταξύ σωματικών παθήσεων και συναισθηματικής ή/και πνευματικής ασθένειας σε δυτικό ακροατήριο το 1976.  Υποστήριξε ότι ορισμένα συναισθήματα συνδέονται με τα φυσικά μέρη του σώματος. Για παράδειγμα: ο ανεπίλυτος θυμός αποθηκεύεται στο συκώτι μας, το άγχος στους πνεύμονες, ο φόβος στα νεφρά μας και τα αποτελέσματα αυτά ανταποκρίνονται άμεσα με τις συνδέσεις που κάνει η Π.Κ.Ι. μεταξύ των οργάνων και τα αντίστοιχα συναισθήματα.

Οι Κινέζοι κατάλαβαν την επίδραση των συναισθημάτων στο σώμα πριν πολλά χρόνια.  Το όφελος από την κατανόηση αυτών των δεσμών είναι ότι μπορούμε να ανακαλύψουμε ποιο κομμάτι της ψυχής μας πρέπει να θεραπεύσουμε «ακούγοντας» το σημείο στο σώμα μας που έχει χάσει την ισορροπία του.

Δυστυχώς, πολλοί από εμάς προτιμούν να φιμώσουν  τα μηνύματα του σώματος με τη χρήση παυσίπονων, ή άλλων φαρμάκων που ελέγχουν τη διάθεσή μας και που τελικά μπλοκάρουν την ικανότητά του να επικοινωνεί μαζί μας. Πόσο θα άλλαζε η ζωή σας, αν την επόμενη φορά που θα μπείτε στον πειρασμό να καλύψετε τα συμπτώματά σας, αναρωτηθείτε αντ’ αυτού: «τι προσπαθεί να μου πει το σώμα μου;», «ποια αλήθεια προσπαθώ να αποφύγω;», «σε ποιο κομμάτι της ζωής μου έχω χάσει την ισορροπία;»

Υπάρχει κάτι το μεγαλειώδες στην αποδοχή αυτής της φιλοσοφίας. Μας δίνει την ευκαιρία να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και τελικά να αλλάξουμε τη ζωή μας. Σε άλλο επίπεδο, μας προσκαλεί να δούμε το σώμα μας όχι απλά σαν μια μηχανή που χρειάζεται συντήρηση κι επισκευή, που ναρκώνεται και φιμώνεται. Αντ ‘αυτού  μπορούμε να δούμε το σώμα ως μια συσκευή ευαίσθητης επικοινωνίας που μας δίνει την ευκαιρία να αντιμετωπίσουμε τον πόνο σαν ψίθυρο των βαθύτερων επιθυμιών την ψυχής. Ακούστε το!

Πηγή: http://www.yogitimes.com/article/listen-our-body-natural-heal-emotions-ayurveda

Τεκνοποίηση, Ναι ή Όχι;
(μέρος Α’)

Δεν ήθελα ποτέ μου παιδιά. Και ξαφνικά, πριν μερικά χρόνια, κατάλαβα γιατί άλλοι θέλουν. Μπορώ πλέον να δω ότι και οι δύο επιλογές μπορεί να έχουν οφέλη, αλλά εμπεριέχουν  και γκρίνια, αμφιβολίες και απογοήτευση, ανεξάρτητα από το τι θα κάνεις. Απλά συμβαίνει να μην ακούμε –και ειδικά τους γονείς- να μιλούν γι’ αυτές, κυρίως επειδή δε θέλουν να διασκεδάσουν την ιδέα ότι η ζωή τους θα ήταν καλύτερη αν είχαν αποφασίσει διαφορετικά, δεδομένου ότι η απόφαση είναι τεράστια και γιατί οι άνθρωποι θέλουν να πιστεύουν ότι  η επιλογή τους είναι η μοναδική και η καλύτερη που έχουν κάνει.

Από νεαρή ηλικία, συνειδητοποιώντας ότι όλοι θα πεθάνουμε έτσι κι αλλιώς, πίστευα ότι η απόκτηση παιδιών είναι μια ηλιθιότητα. Η γνώση αυτού του γεγονότος, χωρίς να γνωρίζεις πραγματικά ποιος είναι ο σκοπός της ζωής, αλλά και χωρίς οι γονείς σου να μπορούν να σε καθησυχάσουν για τη σημασία της ύπαρξής σου – αν και παρ’όλ’ αυτά σε έχουν σύρει μέσα σ’αυτήν- , μοιάζει σαν μια μάλλον παράξενη επιλογή για να κάνει κανείς, δεδομένου ότι η ζωή είναι πολύ σκληρή δουλειά. Κοστίζει ακριβά και είναι αναγκαία η διαρκής συντήρηση.  Γιατί ποια είναι τελικά η πραγματική διασκέδαση στη ζωή; Εκτός αν κάποιος πιστεύει σοβαρά ότι το σεξ και οι σοκολάτες αρκούν για να αναπληρώσουν όλα τα παραπάνω.

Και μετά, κοιτώντας κανείς τις ζωές των γονιών, αναρωτιέται για ποιο λόγο παίρνει κάποιος την απόφαση να κάνει παιδιά.  Γιατί οι αδικίες της πατρότητας μοιάζουν τεράστιες: δεν ξέρεις αν τα παιδιά σου θα σε ευχαριστήσουν γι’αυτά που τους έδωσες, μπορεί να μην υιοθετήσουν την κοσμοθεωρία σου, είσαι οικονομικά σκλαβωμένος για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου, όντας κολλημένος σε δουλειές που διαφορετικά δε θα έκανες και μάλιστα είσαι υποχρεωμένος να παραμείνεις σ’αυτές για χρόνια. Και τέλος, πώς δείχνεις αρκετή προσοχή στο σύντροφό σου, από τη στιγμή που αυτός ο καινούριος αβοήθητος τύραννος εγκαθίσταται στη ζωή σου;

Και το παιδί αυτό το αγαπάς περισσότερο από οποιονδήποτε έχεις γνωρίσει ποτέ, σα να βιώνεις την αγάπη με έναν εντελώς νέο τρόπο που δεν είχες συνειδητοποιήσει καν ότι υπάρχει. Και όμως δεν υπάρχει απολύτως ΤΙΠΟΤΑ που μπορείς να κάνεις για να το προστατεύσεις απ’ όσα πρόκειται να συμβούν στο μέλλον, στο οποίο τελικά θα σε εγκαταλείψει. Όπως και να το δεις, δεν πρόκειται για την καλύτερη δυνατή επιλογή.

Και  αντίθετα απ’ ό, τι λένε, δεν πρόκειται για κάποια ορμονική αναλαμπή. Οι άνθρωποι στην αναπαραγωγική και μετά-αναπαραγωγική ηλικία δεν έχουν ποτέ, τα  οποιαδήποτε γονικά ένστικτα. Και πιστεύω πως ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι η απόφαση τελικά να μην κάνεις παιδί, είναι παρόμοια με την απόφαση να κάνεις, και αφορά την επιθυμία του καθενός να κάνει τη διαφορά, πέρα από τον εαυτό του,  στον κόσμο και στο μέλλον των εν ζωή πλασμάτων  συνολικά.

Στο παρελθόν ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό ήταν μέσω της απόκτησης παιδιών κυρίως γιατί οι συνθήκες ήταν κατάλληλες για όλους για να τεκνοποιήσουν. Τώρα, που υπάρχουν σοβαρά προβλήματα, νομίζω πως είναι απολύτως λογικό τα ένστικτα  κάποιων ανθρώπων να επαναπροσδιορίζονται και αναρωτιέμαι αν αυτό πρόκειται για κάποιο βιολογικό φαινόμενο. Γιατί όλο και περισσότεροι άνθρωποι φαίνεται να αισθάνονται ότι είναι καλύτερα να εστιάσουν την ενέργειά τους και τις προσπάθειές τους σε κάποιον άλλον τομέα, παρά να αναθρέψουν παιδιά. Αλλά ακόμα και αν το βιώνουν σαν ορμονικό κάλεσμα, δεν είναι σαφές περί τίνος πρόκειται.

Θα μπορούσε για παράδειγμα να εκδηλωθεί σαν ένα ξαφνικό αίσθημα κατάθλιψης, σαν μια αίσθηση ότι ο κόσμος έχασε λίγο από το χρώμα του, ή τα πράγματα που σε  ενδιέφεραν πριν να μην έχουν πλέον τόση σημασία. Να αισθάνεσαι δηλαδή σαν να έχει λήξη η  παλιά σου ταυτότητα.  Βέβαια όλα αυτά συμβαίνουν και όταν μεταβαίνει κανείς στην εφηβεία, αλλά δεν είσαι πλέον παιδί. Δε σε ενδιαφέρει τι πιστεύουν πλέον οι γονείς σου. Τους αγαπάς, αλλά η ακτίνα εστίασης έχει προχωρήσει και σε ενδιαφέρει περισσότερο η άποψη των ατόμων της γενιάς σου, γιατί αυτό είναι το σύνολο από το οποίο πρόκειται να επιλέξεις σύντροφο και θα σε βοηθήσει ώστε να συνεχίσουν τα γονίδιά σου.  Γιατί αυτό είναι το μοναδικό μέλημα της ζωής, η δημιουργία περισσότερης.

Πιστεύω ότι αυτό είναι που βιώνουν ορισμένοι άντρες με τη την κρίση μέσης ηλικίας, είτε έχουν παιδιά είτε όχι. Οι άντρες είναι γόνιμοι για όλη τους τη ζωή, έτσι σπρώχνονται και καθοδηγούνται από τις ορμόνες να κάνουν ίσως πράγματα, τα οποία λογικά δε θέλουν να κάνουν. Ο τρόπος που λειτουργεί ο εγκέφαλος για να μας υποδείξει τι θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει, μοιάζει με διάβασμα των προηγούμενων εμπειριών της ζωής και σε κάνει να λαχταράς για πράγματα που τότε όριζες ως σχετικά με αυτές. Έτσι αν πρόκειται να σε κάνει  να αποκτήσεις ένα παιδί, θα σε κάνει να λαχταρήσεις την παιδική σου ηλικία εγκαθιστώντας την κατάθλιψη και τη νοσταλγία σαν γενικό συναίσθημα.  

Είναι για παράδειγμα σύνηθες, στους άντρες με κρίση μέσης ηλικίας να τους λείπει η μαμά τους. Τους λείπει που ήταν οι ίδιοι παιδιά και τους λείπει η παιδική ηλικία των δικών τους παιδιών που πλέον έχουν μεγαλώσει , και εύχονται να το ξανάκαναν όλο από την αρχή. Ίσως αυτό είναι όντως ένα ένστικτο που σου υποδεικνύει να κάνεις κι άλλα παιδιά, αλλά επειδή αυτό συμβαίνει, δε σημαίνει ότι πρέπει να το κάνεις κι όλας.

Τώρα που υπάρχουν τόσα πολλά και σοβαρά προβλήματα στον κόσμο, υπάρχει πραγματικά κάποια δικαιολογία για να κάνει κανείς παιδιά; Αν κάποιος έχει όντως γονικό ένστικτο μπορεί να υιοθετήσει. Υπάρχουν τόσα παιδιά που χρειάζονται ένα σπίτι και βρίσκονται ήδη εδώ. Από την άλλη, δεν ξέρουμε ποιο είναι πραγματικά το νόημα της ζωής. Πρόκειται για ένα ταξίδι χωρίς πινακίδες, χωρίς χάρτες και οδηγούς πλοήγησης, σε ένα τοπίο για το οποίο δεν ξέρουμε τίποτα. Δεν ξέρουμε αν υπάρχει θεός, δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε. Οπότε ποιο το νόημα να διαιωνίσουμε τα γονίδιά μας όταν το μέλλον μπορεί να είναι απλά επιστημονική φαντασία;

Η μόνη πυξίδα που έχει κανείς ΣΙΓΟΥΡΑ είναι η αγάπη. Αυτή είναι το πράσινο φως. Τα ένστικτά σου που σου υποδεικνύουν τι θέλεις να κάνεις, έχουν σφυρηλατηθεί για εκατομμύρια χρόνια και ΙΣΩΣ θα πρέπει να τα ακολουθήσεις.  Κι αν σε πνευματικό επίπεδο σκέφτεσαι ότι υπάρχει ένα μεγαλύτερο νόημα σε όλο αυτό, στο οποίο είσαι μέρος ΙΣΩΣ θα έπρεπε να υπακούσεις. Και αν το ένστικτο κάποιων ανθρώπων είναι να μην αποκτήσουν παιδιά, αλλά να εστιάσουν στο να κάνουν τον κόσμο καλύτερο, ΙΣΩΣ αυτή να είναι η σωστή επιλογή. Κι αν είσαι άθεος και πιστεύεις ότι διαθέτεις κάποια πνευματική αυτονομία, ΙΣΩΣ να πιστεύεις ότι είμαστε όλοι συνδεδεμένοι μέσω της εξέλιξης με τρόπο ώστε να νιώθουμε ικανοποίηση κάνοντας συγκεκριμένα πράγματα, όπως το να αποκτούμε παιδιά. Για να κατανοήσουμε λοιπόν το πλήρες φάσμα της ανθρώπινης εμπειρίας, πρέπει κανείς να  διερευνήσει το πανόραμα της δυνατής δραστηριότητας.

Αν σε ενδιαφέρει το μέλλον του ανθρώπινου είδους, υπάρχει το επιχείρημα ότι  επενδύεις σε προσωπική δουλειά ώστε να φέρεις στον κόσμο μερικά καλοαναθρεμμένα και συναισθηματικά ευφυή παιδιά, τα οποία στη συνέχεια θα κάνουν τον κόσμο καλύτερο αφού πεθάνεις.  Αλλά αν δούμε τις σχετικές έρευνες, οι άνθρωποι με υψηλότερο δείκτη νοημοσύνης είναι πιο πιθανό να παραμείνουν άτεκνοι, γι’αυτό και υπάρχει η γενική αντίληψη ότι η νοημοσύνη του πληθυσμού θα μειωθεί.

Όταν μελετά κανείς περί τίνος πρόκειται  το θέμα της πατρότητας, μοιάζει σα να πρέπει να προετοιμάσεις τον εαυτό σου για τη μεγαλύτερη αποτυχία της ζωής σου, αλλά και για το μεγαλύτερο θρίαμβο αντίστοιχα. Μοιάζει με το πιο δύσκολο, το πιο τιμωρητέο, το πιο σπαρακτικό μάθημα που έχεις επιχειρήσει να πάρεις ποτέ. Κι ενώ οι άνθρωποι το κάνουν γιατί «θα τους ολοκληρώσει», στην πραγματικότητα φαίνεται να συμβάλλει ακριβώς στο αντίθετο: για το υπόλοιπο της ζωής σου θα είσαι κομματιασμένος και θα υπάρχεις σε περισσότερα από ένα μέρη. Τα παιδιά σου είναι εσύ, αλλά και δεν είναι. Προχωρούν μόνα τους και ζούνε τη ζωή τους. 

Και υπάρχουν κι εκείνοι που θα σου πουν να κάνεις παιδιά γιατί  αλλιώς θα είσαι μόνος σου όταν γεράσεις, στάση άκρως εγωιστική, η οποία πιθανότατα να είναι αυτή που θα σε καταδικάσει σε μοναξιά γιατί τα παιδιά σου δεν είναι υποχρεωμένα να σε σέβονται ως γονέα ή να σέβονται την πατρότητα, αλλά να εξελιχθούν περισσότερο σε εκείνους τους άτεκνους ανθρώπους που επενδύουν στο μέλλον προσπαθώντας να το κάνουν καλύτερο.

Υπάρχει μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων που απλά φροντίζουν την οικογένειά τους ως μονάδα και δεν έχουν κανένα απολύτως ενδιαφέρον για τον υπόλοιπο κόσμο, και δε μοιάζει να βλέπουν τον αντίκτυπο που θα έχει αυτή η στάση στο μέλλον των παιδιών τους. Αυτοί οι άνθρωποι συμπεριφέρονται σαν παράσιτα.

Είτε έχεις παιδιά είτε όχι, υπάρχει μια βαθύτερη γνώση για το πώς να διατηρηθεί η ροή ώστε να βελτιώνεται η ζωή. Στο πέρασμα της ιστορίας πέθαναν πολλοί άνθρωποι αγωνιζόμενοι για την ελευθερία και τα δικαιώματα και την ποιότητα ζωής που απολαμβάνουμε σήμερα. Και είναι τόσοι πολλοί σήμερα εκείνοι που απλά απολαμβάνουν κούφιες επιφανειακές ανέσεις σκεπτόμενοι «όλα καλά», και υπνοβατούν σε μια ηθική και τεχνολογική δυστοπία, στερούμενοι οποιουδήποτε είδους σοφίας, που θα μας κοστίσει αυτό για το οποίο νοιαζόμαστε περισσότερο, τους απογόνους μας. Οι επόμενες γενιές πρόκειται να συνθλιβούν κάτω από το βάρος της ανευθυνότητας και της αδιαφορίας του σημερινού μέσου όρου και θα υποφέρουν εξαιτίας μιας εγωιστικής, υβριστικής αντίληψης ότι οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν ακριβώς ό, τι τους κάνει χαρούμενους κι ό,τι τους δίνει ευχαρίστηση.

Και τι γίνεται αν τελικά δεν υπάρχει αυτό που ονομάζουμε «κληρονομιά». Βάση της θεωρίας των χορδών, της φυσικής, η ιδέα δηλαδή των πολλών κόσμων διατείνεται ότι η παρούσα στιγμή διακλαδώνεται σε ένα σχεδόν άπειρο αριθμό πιθανών επόμενων στιγμών και η συνείδησή μας με κάποιον τρόπο επιλέγει μία απ’ όλες και μας ωθεί σε ένα μεγαλύτερο δίκτυο δυνατοτήτων. Πράγμα που σημαίνει ότι έχουμε έναν σχεδόν άπειρο αριθμό διαφορετικών «κληρονομιών» , οι οποίες θα μπορούσαν να προκύψουν από εκεί όπου εσείς σταματήσατε.

Για παράδειγμα, σε κάποιο μέλλον, μετά το θάνατό σας θα πρέπει έτσι κι αλλιώς να κλωνοποιηθείτε για να συνεχίσετε. Σε άλλο μέλλον ο κόσμος θα είναι ένα τρομερό μέρος όπου δε θα θέλατε να μεγαλώνουν τα παιδιά σας,  και σε άλλο μέλλον θα είναι ένα υπέροχο μέρος  και θα ναι κρίμα που δεν κάνατε παιδιά. Αλλά δε γνωρίζουμε το νόημα από τίποτα και το μόνο πραγματικά απτό είναι η αγάπη και τα ένστικτά μας και αυτό μάλλον είναι η καλύτερη δυνατή κατευθυντήρια σήμανση που υπάρχει.

Γι’αυτό  και αξίζει να σκεφτούμε αυτά τα αγέννητα παιδιά και να κάνουμε το σωστό πράγμα γι’ αυτά. Κι αν είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, πρέπει να παραδεχτούμε ότι επενδύουμε πολύ στον εαυτό μας κι αυτό θα μπορούσε να καταστρέψει τα πάντα, γιατί είμαστε τόσο απορροφημένοι από τις δικές μας πράξεις που δύσκολα θα εγκαταλείψουμε τη συνήθεια αυτή.

Κάποιοι πιστεύουν ότι η πατρότητα αφορά την ολοκλήρωση και την άνεση, αλλά αποδεικνύεται ότι πρόκειται μάλλον για δυσφορία, και η «χαρά» αφορά την πνευματική ανάπτυξη που προκύπτει από τη δυσφορία αυτή. Οι άνθρωποι φαίνεται να ανακαλύπτουν έναν αλτρουισμό που δεν ήξεραν  ότι υπάρχει.  Και αισθάνονται υποχρεωτικά και για πρώτη φορά, αυτό που ονομάζεται «αλυσίδα της ύπαρξης». Γιατί ο αλτρουισμός δεν είναι πραγματικός μια που έχουν επενδύσει γενετικά σε ένα άλλο άτομο. Έτσι αγανακτώ με τους γονείς που ενοχοποιούν τα παιδιά τους λέγοντας «έδωσα τα πάντα για ‘σένα», όταν στην πραγματικότητα τα παιδιά σου, σου κάνουν μια μεγάλη χάρη, όντας οι πρεσβευτές των γονιδίων σου και αυτοί που θα σε εκπροσωπήσουν στο μέλλον.

Αλλά το αίσθημα της παρουσίας κάποιου που είναι στην πραγματικότητα εσύ, σε μια ξεχωριστή συνείδηση ενός άλλου ανθρώπου, είναι μια εμπειρία που σου επιτρέπει να συλλάβεις με έναν τρόπο που δε μπορούσες να δεις πριν, το νόημα της ζωής: τη συνδεσιμότητα. Είμαστε όλοι ενωμένοι και είμαστε όλοι επενδύσεις για το μέλλον.

Αυτό φαίνεται μια συναρπαστική ιδέα και αποδεικνύει ότι υπάρχουν αρκετά καλοί λόγοι  στη ζωή για να τη μεταβιβάσουμε. Ωστόσο, αν γνωρίζεις ήδη γι’αυτήν τη ριμάδα αλυσίδα της ύπαρξης γιατί να κάνεις παιδιά και να μην απολαύσεις τα οφέλη του να είσαι άτεκνος; Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που έχουν συναίσθηση ότι υπάρχουν κι άλλα πλάσματα που αισθάνονται με τον ίδιο τρόπο που αισθανόμαστε κι εμείς. Το ξέρουν ήδη και αυτό που θα ήταν πιο ικανοποιητικό είναι να καταστήσουν τη ζωή καλύτερη για τους άλλους ανθρώπους, πράγμα το οποίο μοιάζει πολύ με το να κάνεις παιδιά. Είναι κι αυτό σα να επιθυμείς να φέρεις κάτι στον κόσμο πέρα από τον εαυτό σου. Και για πολλούς ανθρώπους αυτό σημαίνει να αφιερώσουν τη ζωή τους στο να βελτιώσουν τα πράγματα, παρά να θέσουν σε κίνδυνο αυτή τους την ικανότητα φέρνοντας στον κόσμο άλλον έναν άνθρωπο, για τον οποίο δε θα είχαν πλέον καμία δυνατότητα να βελτιώσουν το μέλλον του.

Ελεύθερη απόδοση από το βίντεο της Kerry McCarpet