Μπορεί η ζωή σου σήμερα να επηρεάζεται από Μετατραυματικό Στρές (PTSD) από την παιδική σου ηλικία;

[Τα παρακάτω συμπτώματα δεν επηρεάζουν μόνο αυτούς με Παιδικό Σύνδρομο Μετατραυματικού Στρες (CPTSD), αλλά είναι εξαιρετικά διαδεδομένα γενικά σε άτομα που έχουν τραυματιστεί κατά την παιδική τους ηλικία. Δεν υπάρχουν σωστές απαντήσεις και δεν υπάρχει σκορ που οδηγεί σε διάγνωση. Οι παρακάτω ερωτήσεις σκοπό έχουν να σε βοηθήσουν να καταλάβεις αν έχεις επηρεαστεί από πρώιμο τραύμα. (Ναι/Όχι Απαντήσεις)]

1. Δυσκολεύεσαι με τη συγκέντρωση, τη μνήμη ή την προσοχή σου;

2. Έχεις καταστρέψει σχέσεις εξαιτίας υπερβολικού συναισθήματος, ή ξεσπασμάτων θλίψης, ζήλιας ή θυμού, όταν αυτά δεν ταιριάζουν στις περιστάσεις;

3. Αντιμετωπίζεις άγχος, κατάθλιψη ή άλλο πρόβλημα ψυχικής υγείας;

4. Κολλάς σε σχέσεις ή τις αποφεύγεις εντελώς;

5. Έχεις να διαχειριστείς διαμάχες με την οικογένεια, φίλους ή συναδέλφους;

6. Ο φόβος εγκατάλειψης ή του να μείνεις μόνος, σε κάνουν να παραμένεις σε αρνητικές σχέσεις;

7. Σε ελκύουν ερωτικά μη διαθέσιμα άτομα, άτομα καταστροφικά ή κακοποιητικά;

8. Οι σχέσεις σου περιλαμβάνουν πολλούς καβγάδες ή και βία;

9. Καπνίζεις ή χρησιμοποιείς το φαγητό, το αλκοόλ ή άλλες ουσίες με εθιστικό τρόπο;

10. Νιώθεις συχνά διασπασμένος προσπαθώντας να κάνεις πολλά πράγματα συγχρόνως, αλλά δεν τελειώνεις τίποτα;

11. Έχεις την τάση να "κατεβάζεις ρολά" σε περίεργες στιγμές;

12. Παραμένεις κολλημένος σε σχέσεις ακόμα κι αν δεν είσαι ερωτευμένος ή δεν είσαι χαρούμενος με το άτομοο αυτό;

13. Γίνεσαι αδέξιος σε φαινομενικά άσχετες στιγμές, όπου σκοντάφτεις πάνω σε αντικείμενα ή σου πέφτουν από τα χέρια;

14. Δυσκολέυεσαι να βάλεις όρια ή να πεις "όχι";

15. Μετά από έντονα φορτισμένες συναισθηματικά στιγμές, έχεις την τάση κάποιες φορές να μη νιώθεις τίποτα;

16. Έχεις παράξενα θέματα υγείας χωρίς φανερή αιτιολόγηση ή συγκεκριμένη διάγνωση;

17. Βρίσκεις τους ανθρώπους τόσο δύσκολους και κουραστικούς που αποφεύγεις τις κοινωνικές συναναστροφές/καταστάσεις;

18. Αισθάνεσαι ότι όσο κι αν προσπαθεί ένας φίλος/σύντροφος να σου σταθεί και να είναι δίπλα σου εσύ είσαι μόνος, ότι δε σε αγαπούν και δε σε καταλαβαίνουν;

19. Αισθάνεσαι ότι είσαι ανεξήγητα απόμακρος από ανθρώπους και ομάδες;

20. Όταν κάνεις κάτι γνώριμο (και ειδικά όταν βιάζεσαι ή πιέζεσαι) σε αναστατώνει πολύ το να το φέρεις εις πέρας και να λειτουργήσεις;

Μετάφραση από το ερωτηματολόγιο της crappychildhoodfairy.com 

Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΚΟΥΒΑΛΑΕΙ ΜΝΗΜΕΣ ΠΟΥ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΠΙΕΖΕΙ

Η στάση του σώματός μας φέρει μνήμες, από τις οποίες ο εγκέφαλός μας μπορεί να έχει αποστασιοποιηθεί ή και να έχει απωθήσει. Το σώμα δε χρειάζεται λόγια για να θυμηθεί το παρελθόν, και για να το επικοινωνήσει χρησιμοποιεί στάσεις, αντιδράσεις έντασης και χαλάρωσης, εκφράσεις του πρόσωπου, διέγερση του νευρικού συστήματος, τους καρδιακούς παλμούς, αναπνευστικά μοτίβα, σωματικά συμπτώματα ή ακόμα και σπλαχνικές αισθήσεις, όπως "οι πεταλούδες στο στομάχι".

Ο τρόπος που φέρουμε το σώμα μας μπορεί να μας δώσει μια εικόνα για το ποιες και τί είδους προηγούμενες δυσρυθμιστικές αντιξοότητες έχουμε βιώσει, και θα χρειαστεί να ανασύρουμε από το υποσυνείδητο ώστε να επιλυθούν. 

Εξετάζοντας το σώμα από κάτω προς τα πάνω, επεξεργαζόμαστε τις αυτοματοποιημένες στάσεις που υιοθετούμε ακούσια, όταν βρισκόμαστε σε καταστάσεις που μας προκαλούν φόβο και αίσθημα ανημπόριας. Και αυτό είναι ένα καλό σημείο εκκίνησης για την επαναρρύθμιση του νευρικού μας συστήματος. Στη συνέχεια, η διαδικασία αυτή της παρατήρησης, μπορεί να αποτελέσει ένα θεμέλιο όπου θα χτίσουμε την ανθεκτικότητά μας και που θα μας επιτρέψει σταδιακά να επεξεργαστούμε αισθήσεις, συναισθήματα, αντιλήψεις και σκέψεις για γεγονότα που έγιναν στο παρελθόν.

Το σύστημα της μνήμης που είναι υπεύθυνο για την αυτόματη υιοθέτηση στάσεων σώματος σε συγκεκριμένες καταστάσεις, για τον τρόπο που φέρουμε το σώμα μας, για τις χειρονομίες, τις κινήσεις, τις μαθησιακές δεξιότητες, αλλά και τις στρατηγικές επιβίωσης που υιοθετούμε, ονομάζεται Διαδικαστική Μνήμη.

Η διαδικαστική μνήμη ενεργοποιείται και χρησιμοποιείται χωρίς να είναι απαραίτητη η προσοχή μας και γίνεται προσβάσιμη χωρίς τη συνειδητή μας επίγνωση. Οι διαδικαστικές μνήμες έχουν ιστορίες να αφηγηθούν, αλλά μπορούμε να τις ακούσουμε μόνο αν κατανοήσουμε τη γλώσσα του σώματος.

Η διαδικαστική μνήμη δημιουργείται μέσω της μακρόχρονης επανάληψης μιας δραστηριότητας ή ενέργειας, εως ότου όλα τα σχετικά νευρωνικά συστήματα να συνεργάζονται αυτόματα. Βασίζεται στην ασυνείδητη υπόθεση ότι το μέλλον θα είναι ακριβώς ίδιο με το παρελθόν. 

Για να γίνει περισσότερο κατανοητό, θα δώσω το εξής παράδειγμα: Ίσως θυμάσαι κάποια φορά που απέκτησες μια καινούρια συσκευή κινητού τηλεφώνου. Την πρώτη φορά που το χρησιμοποίησες, η αίσθηση σε σύγκριση με το παλιό σου κινητό, μπορεί να ήταν διαφορετική. Ίσως χρειάστηκε να σταματήσεις και να σκεφτείς τί πρέπει να κάνεις για να πλοηγηθείς στις εφαρμογές του. Ή ίσως προσπάθησες αυτόματα να το χειριστείς όπως έκανες στην παλιά σου συσκευή. Μετά από μερικές μέρες ή εβδομάδες, η πλοήγηση γίνεται αυτόματα. Άλλα σχετικά παραδείγματα είναι η οδήγηση αυτοκινήτου ή ποδηλάτου.

Όταν οι αντιδράσεις και οι απαντήσεις είναι αυτόματες, εξοικονομείται χρόνος και ενέργεια, αλλά κάποιες φορές οι ασυνείδητες αυτές καταστάσεις, μπορεί να είναι λανθασμένες ή προβληματικές. Ορισμένες διαδικαστικές συνήθειες μπορεί να επηρεάζουν τον τρόπο που αντιδρούμε σε νέες εμπειρίες της τρέχουσας ζωής μας. Μπορεί να περιορίζουν την ευχαρίστηση και τη χαρά που θα θέλαμε να νιώσουμε και να μας εμποδίζουν να αποκτήσουμε αυτό που πραγματικά επιθυμούμε.

Αυτό το συναντάμε ιδιαίτερα συχνά ειδικά σε περιπτώσεις χρόνιου και τραυματικού στρες, όπου το άτομο έχει αναπτύξει αυτοματοποιημένες αμυντικές στάσεις, οι οποίες εντείνουν ακόμα περισσότερο το φόβο του και την αίσθηση ανημπόριας.

Σε άλλες περιπτώσεις, μπορεί να μην υπάρχει αντιστοιχία μεταξύ αυτού που γνωρίζουμε σε νοητικό επίπεδο και αυτού που νιώθουμε μέσα μας και εκφράζουμε/δηλώνουμε στον εαυτό μας και στους άλλους με τη στάση μας. Μπορεί για παράδειγμα, να θέλει κάποιος να δημιουργήσει μια σχέση, αλλά ο φόβος να τον κάνει να αποφεύγει την οπτική επαφή, να κλείνεται στον εαυτό του και με τη στάση του σώματος και τις χειρονομίες του να δηλώνει ότι δεν είναι διαθέσιμος κι ότι δεν ενδιαφέρεται.

Ακόμα κι όταν γνωρίζουμε σε νοητικό επίπεδο ότι είμαστε ασφαλείς, αυτό που έχουμε μάθει σε διαδικαστικό επίπεδο (δηλαδή η ασυνείδητη, αυτοματοποιημένη συνήθειά μας) μπορεί να μας προειδοποιεί ξανά και ξανά, ότι η οδυνηρή εμπειρία του παρελθόντος θα ξανασυμβεί.

Η υιοθέτηση αυτών των στάσεων του σώματος μπορεί να ενισχύσει τις πεποιθήσεις ότι δεν είμαστε ασφαλείς και να οδηγήσει σε περαιτέρω απορρύθμιση. Μπορεί να οδηγήσει σε αισθήματα ντροπής και στη δημιουργία ενός εσωτερικού αφηγήματος ότι "κάτι δεν πάει καλά με'μένα", ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για μαθημένες αντιδράσεις του νευρικού μας συστήματος από τις προηγούμενες εμπειρίες μας.

Ευτυχώς, χάρη στη νευροπλαστικότητα, αυτό είναι κάτι που μπορούμε να ΞΕΜΑΘΟΥΜΕ.

Μόλις, λοιπόν, ξεμάθουμε τις συνηθισμένες χειρονομίες και στάσεις του σώματός μας, μπορούμε να ενσωματώσουμε καινούριες που ταιριάζουν καλύτερα στην τρέχουσα πραγματικότητά μας. Κι όταν καταφέρουμε να αλλάξουμε ασυνείδητα μοτίβα, στάσεις και αντιδράσεις που εντείνουν το άγχος μας, ένας νέος κόσμος ανοίγεται μπροστά μας! Απλά χρειάζονται πολλές επαναλήψεις καινούριων αντιδράσεων για τη δημιουργία νέων μοτίβων.

Η αποσύνδεση από την αυτόματη υπόθεση ότι το μέλλον θα είναι ακριβώς το ίδιο με το παρελθόν, μπορεί να αλλάξει πολλές πτυχές της ζωή μας. 

Η μεταμόρφωση είναι δυνατή και το να μάθουμε να μιλάμε και να καταλαβαίνουμε τη γλώσσα του σώματός μας είναι μια πύλη προς την  αυτορύθμιση και την ανθεκτικότητα.

Πηγή: @repairing_the_nervous_system

 PTSD και Σφαγεία

Μπορεί να έχουμε μάθει ότι τα ζώα είναι "αντικείμενα προς κατανάλωση", αλλά τί γίνεται με τους ανθρώπους που εργάζονται στα σφαγεία ώστε να μπορούμε να φτάνουμε να τα αντιμετωπίζουμε ως τέτοια;

Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι που εργάζονται στην κτηνοτροφία και ειδικά στα σφαγεία, οι περισσότεροι καταλήγουν με σοβαρές φοβίες και ψυχικά νοσήματα, για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Το Πανεπιστήμιο του Windsor  έκανε μια έρευνα σε εργάτες σφαγείων, η οποία μεταξύ άλλων κατέξηξε ότι:

"Δεν προκαλεί καμία έκπληξη ότι μια τόσο έντονη γνωστική ασυμφωνία καταλήγει πολύ συχνά να εκφράζεται μέσα από ενδοοικογενειακή βία, κοινωνική απομόνωση, κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών ουσιών, καθώς και ακραίας μορφής άγχους. Καθώς ο αριθμός των εργαζομένων σε σφαγεία που αναζητούν βοήθεια για μετατραυματικό στρες (PTSD) αυξάνει, οι επιστήμονες έχουν ξεκινήσει επιτέλους συστηματική έρευνα για τη διερεύνηση των συνεπειών του να σκοτώνεις συναισθανόμενα πλάσματα για τα προς το ζην".

Μπορεί οι καταναλωτές να είναι πλήρως αποσυδεδεμένοι από το κρέας που καταναλώνουν, αλλά δε γίνεται σχεδόν ποτέ αναφορά στο γεγονός ότι το σφαγείο είναι χώρος ασύλληπτης συνδεσιμότητας. Ο πιο στενός και βαμμένος με αίμα δεσμός των ανθρώπων και των ζώων χτίζεται μεταξύ των, σχεδόν χωρίς φωνή, εργατών των σφαγείων και των ζώων που πληρώνονται για να σκοτώσουν.

Στην έρευνα της Amy Fitzgerald, καθηγήτρια εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο του Windsor του Καναδά, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι εργαζόμενοι στα σφαγεία "απευαισθητοποιούνται" και αυτό αντανακλάται στη συμπεριφορά τους εκτός εργασίας.

Η απασχόληση στα σφαγεία αυξάνει τα συνολικά ποσοστά συλλήψεων, σε σύγκριση με άλλους κλάδους: συλλήψεις για βίαια εγκλήματα, συλλήψεις για βιασμό και άλλα σεξουαλικά αδικήματα.

Επίσης, ο κίνδυνος τραυματισμού των εργαζομένων σε φυσικό επίπεδο είναι υψηλός. Κατά μέσο όρο, στις ΗΠΑ, καταγράφονται τουλάχιστον 17 "σοβαρά περιστατικά" σε εργοστάσια παραγωγής κρέατος. Αυτοί οι τραυματισμοί περιλαμβάνουν "μεταφορά στο νοσοκομείο, ακρωτηριασμούς ή απώλεια οφθαλμού".

Στο βιβλίο  Slaughterhouse: The Shocking Story of Greed, Neglect, and Inhumane Treatment Inside the U.S. Meat Industry,  ένας πρώην υπάλληλος σφαγείου αναφέρει:

"Το χειρότερο απ'όλα, χειρότερο κι από τον σωματικό κίνδυνο, είναι το συναισθηματικό τίμημα. Όταν βρίσκεσαι στο χώρο όπου σκοτώνουν τα γουρούνια, πρέπει να σκοτώσεις, αλλά δεν επιτρέπεται να νοιάζεσαι. Μπορεί να κοιτάζεις στα μάτια ένα γουρούνι που τριγυρνάει μαζί σου στο λάκκο με το αίμα και να σκέφτεσαι "Θεέ μου, δεν είναι ένα άσχημο ζώο." Μπορεί να θελήσεις να το χαϊδέψεις. Πολλές φορές τα γουρούνια, στο χώρο της σφαγής, έρχονταν να χαϊδευτούν σαν κουτάβια. Δύο λεπτά μετά έπρεπε να τα σκοτώσω... Δε μπορώ να νοιαστώ".

Τα ζωικά προϊόντα, πωλούνται με μια ιστορία: "το ζώο ανατράφηκε με τον καλύτερο τρόπο", "ήταν ελευθέρας βοσκής", "δεν κλείστηκε σε κλουβί", "τρέφονταν σε βοσκοτόπια", "δεν έχει πάρει ορμόνες". Αυτό που εξαιρείται από τις ιστορίες αυτές, είναι ότι ένα ζώο σκοτώθηκε. Ένα ζώο που δεν ήθελε να πεθάνει. Και ο άνθρωπος που το σκότωσε, τον οποίο δεν υπολογίζουμε σχεδόν ποτέ, δηλώνει "Δεν μπορώ να νοιαστώ" για να αντιμετωπίσει το τραύμα της δουλειάς του.

 Ο μηχανισμός της Αποστασιοποίησης

Η αποστασιοποίηση είναι μια “δεξιότητα” του νευρικού συστήματος που σχετίζεται με το πάγωμα σαν αντίδραση σε κάτι τραυματικό. Κάποια στιγμή στη ζωή μας, η αποστασιοποίηση πρέπει να μας βοήθησε να επιβιώσουμε και να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και μπορεί να κυμαίνεται από τα να κρατάμε κάποιες ήπιες αποστάσεις από μια κατάσταση μέχρι το να βιώνουμε μιαν άλλη πραγματικότητα. Υπάρχει δηλαδή σε φάσμα. 

Κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής τους οι θεραπευτές υποχρεούμαστε να δουλέψουμε πάνω στις προσωπικές μας τάσεις αποσύνδεσης. Πριν από αυτό, οι περισσότεροι νομίζουμε ότι είμαστε απλά “καλοί στο να αντιμετωπίζουμε κρίσεις”! 

Αυτό είναι σημαντικό γιατί η δουλειά μας μπορεί να περιλαμβάνει το να ακούμε την περιγραφή βαθιά τραυματικών εμπειριών. Και μπορεί να ακούγεται καλό να έχει κανείς υψηλές αντοχές στη θλίψη και στη στενοχώρια, αλλά όταν το κάνουμε τακτικά, αποθηκεύοντας τις αντιδράσεις που εξακολουθούν να συμβαίνουν στο σώμα και στο υποσυνείδητό μας, μπορεί τελικά να έχει μακροχρόνιες συνέπειες για εμάς.

Οι θεραπευτές κινδυνεύουν να υποφέρουν από δευτερογενές τραύμα αν δεν επεξεργαζόμαστε τη δουλειά που κάνουμε. Κι επίσης αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορούμε να πάθουμε burn out και άγχος σε οποιοδήποτε επάγγελμα.

Ο στόχος δεν είναι να απομακρύνουμε ή να καταδικάσουμε την ανάγκη μας για αποστασιοποίηση, αλλά μπορεί να είναι χρήσιμο να τη συνειδητοποιήσουμε. 

Η Babette Rothschild έχει πει ότι :

"Ενώ η αποστασιοποίηση μοιάζει να είναι μια ενστικτώδης αντίδραση για να σώσουμε τον εαυτό μας από τον πόνο, πράγμα στο οποίο βοηθάει εξαιρετικά, απαιτεί υψηλό τίμημα σε αντάλλαγμα”.

Επίσης είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι δεν αποστασιοποιούμαστε μόνο από ταλαιπωρίες και καταστάσεις που μας δημιουργούν ανασφάλεια, αλλά ομηχανισμός αυτός μπορεί να μας εμποδίζει να νιώσουμε χαρά ή ενθουσιασμό.  Τις στιγμές τις οποίες ”υποτίθεται” ότι απολαμβάνουμε και περνάμε καλά, να τις νιώθουμε πολύ έντονες, να μην μπορούμε να ηρεμήσουμε και να θέλουμε να τελειώσουν το συντομότερο δυνατό. 

Όλο αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ένα γενικότερο αίσθημα αποστασιοποίησης από την ίδια μας τη ζωή.

Το να δουλέψουμε συνειδητά πάνω στο κομμάτι αυτό μπορεί να σημαίνει να εξερευνήσουμε και να μάθουμε, ίσως για πρώτη φορά, τί είναι “ασφαλές” για εμάς. Μερικές φορές περιλαμβάνει  την επανεξέταση στιγμών, πιθανώς από την παιδική ηλικία, στις οποίες πρωτοεμφανίστηκε η αποστασιοποίηση. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι υποχρεωτικό αν θα γινόταν ο λόγος να επανατραυματιστούμε επισκέπτοντας συγκεκριμένες αναμνήσεις, αφού μεγάλο μέρος της δουλειάς μπορεί να γίνει με γεγονότα του παρόντος. 

Το mindfulness και η ψυχοσωματική προσέγγιση, ή ακόμα και η γιόγκα, μπορούν να μας βοηθήσουν να βρεθούμε στη στιγμή, στο “εδώ και στο τώρα”. 

Τέλος, η τάση της αποστασιοποίησης δεν είναι κάτι που χρειάζεται απαραίτητα να “διορθωθεί”. Είναι ένας τρόπος αντιμετώπισης της πραγματικότητας που μπορεί και να μας βοηθάει να ζήσουμε τη ζωή μας. ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ υποχρεωτικά να κάνουμε κάτι γι’αυτό γιατί μόνο εμείς οι ίδιοι ξέρουμε αν αφαιρεί ή προσθέτει ποιότητα στη ζωή μας. 

Ενδεικτικά, κάποια από τα σημάδια της αποστασιοποίησης μπορεί να είναι:

• Η τάση να ξεχνάμε τα άσχημα πράγματα

• Το να διαχωρίζουμε τις υποχρεώσεις και τα γεγονότα που μας στεναχωρούν ώστε να συνεχίσουμε την ημέρα μας

• Όταν γινόμαστε μάρτυρες σε κάτι τραυματικό νιώθουμε ότι δεσμευόμαστε με αυτό, αντί να φοβόμαστε

• Παραμένουμε ήρεμοι σε στιγμές κρίσης

• Όταν κάνουμε κάτι που μας αρέσει, νιώθουμε ανήσυχοι και θέλουμε να περάσουμε στο επόμενο πράγμα με το οποίο θα ασχοληθούμε

• Απολαμβάνουμε τον προγραμματισμό, αλλά νιώθουμε να μη συμμετέχουμε εντελώς κατά τη διάρκεια της εμπειρίας.

Πηγή : Lee McKay Doe

Artist : Anon

Η ΑΝΑΒΛΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΡΑΥΜΑ

Κάποιες φορές η αναβλητικότητα δεν είναι απλά θέμα καλύτερης διαχείρησης χρόνου ή να βρεις κάποιον για να σε ενθαρρύνει ώστε να φέρεις εις πέρας μια υποχρέωση ή ένα project.

Μπορεί να γνωρίζεις ήδη τις στρατηγικές για να υπερνικήσεις την αναβλητικότητα, αλλά έχεις την αίσθηση ότι η δική σου πάει πιο βαθιά από αυτές.

Συχνά έρχονται στη θεραπεία άνθρωποι που θεωρούν τους εαυτούς τους αναβλητικούς, αλλά που συγκριτικά με άλλους είναι παραγωγικοί και ενίοτε πρόκειται για άτομα υψηλών επιδόσεων.

Μερικές φορές, τα άτομα αυτά, ανεξάρτητα από τα πόσα έχουν καταφέρει, θα ασκούν πάντα μια αυστηρή αυτοκριτική  ότι "δεν έχουν κάνει αρκετά".

Αυτό το αίσθημα της "μη επάρκειας" είναι πολύ πιθανό να σχετίζεται με την παιδική μας ηλικία.

Κάποιοι μπορεί να μη χαρακτηρίζουν τον εαυτό τους υποχρεωτικά "αναβλητικό", αλλά να έχουν συγκεκριμένα καθήκοντα ή επιτεύγματα, τα οποία αναβάλλουν συστηματικά, για τα οποία συνήθως επιπλήττουν και ντροπιάζουν τον εαυτό τους. 

Στην πραγματικότητα, ειδικά σε αυτές τις περιπτώσεις είναι που  πρέπει να αντιμετωπίσουμε τον εαυτό μας και τον τρόπο που αντιδρούμε, με περιέργεια και συμπόνια.

Όταν αποφεύγουμε να ασχοληθούμε με κάτι συγκεκριμένο, αλλά μπορούμε να ανταπεξέλθουμε σε αμέτρητες άλλες καθημερινές εργασίες, συνήθως υπάρχει ένας υποκείμενος λόγος ή μια πρόκληση (trigger).

Μπορεί η εν λόγω εργασία να προκαλεί φόβο απόρριψης ή τιμωρίας. Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να μας δημιουργεί ανασφάλεια ότι η ολοκληρωσή της θα κάνει τους άλλους να μας δουν διαφορετικά ή ότι θα δούμε εμείς τον εαυτό μας διαφορετικά, κάτι το οποίο μπορεί να προκαλλεί τεράστια πίεση. 

Ακόμα κι αν αυτή η εκδοχή του εαυτού μας που θα σηματοδωτήσει η εποπεράτωση της εργασίας, είναι πιο αυθεντική και ολοκληρωμένη, μπορεί να νιώθουμε πιο ασφαλείς να παραμείνουμε όπως είμαστε.

Η αναβλητικότητα συχνά δημιουργεί αισθήματα ντροπής, τα οποία μπορεί να αναστέλλουν άλλα συναισθήματα που μπορεί να αποφεύγουμε όπως φόβος, λύπη, χαρά ή ενθουσιασμός.

Η ντροπή μας εμποδίζει να συνδεθούμε με τις προηγούμενες εμπειρίες μας και να αποκτήσουμε βαθύτερη κατανόηση και συμπόνια για την αναβλητικότητά μας. Αυτός ο φαύλος κύκλος των εσωτερικών μας διεργασιών μπορεί να είναι υπερβολικός για το νευρικό μας σύστημα, το οποίο μπαίνει σε κατάσταση παγώματος (freeze response) και καταλήγουμε να νιώθουμε μουδιασμένοι και αποσυνδεδεμένοι.

Η ντροπή μας έχει ανάγκη να ακουστεί και να υποστηριχθεί, αντ'αυτού την αποφεύγουμε και κρυβόμαστε.

Συνοπτικά, η αναβλητικότητα που σχετίζεται με τραύμα μπορεί να εμφανιστεί ως:

• αυτοκριτική για την καθυστέρηση και την αναβλητικότητά μας ακόμα κι αν κάνουμε πολλά άλλα πράγματα
• αποφυγή να κάνουμε πράγματα που μας φέρνουν στο προσκήνιο
• ανησυχία ότι τα επιτεύγματά μας θα μπορούσαν να προκαλέσουν τη ζήλια ή τη δυσαρέσκια και τον θυμό κάποιου
• ανάγκη να νιώθουμε πως ό,τι κάνουμε είναι τέλειο ώστε να αποφύγουμε την κριτική ή την απόρριψη
• δυσκολία να δώσουμε προτεραιότητα σε πράγματα που αφορούν τη δική μας ευχαρίστηση ή αυτοφροντίδα
• κατάσταση παγώματος καθώς η σκέψη ότι θα ασχοληθούμε με την εν λόγω εργασία μας παραλύει (freeze response).

Πηγή @thecareertherapist