Περί χωρισμών και άνευ όρων αγάπης

Δυστυχώς οι περισσότεροι δε συνειδητοποιούμε ότι όταν δυσκολευόμαστε να αφήσουμε το σύντροφό μας ελεύθερο να φύγει (τόσο στην πραγματικότητα, όσο και σαν εσωτερική διαδικασία) και καταλήγουμε να γραπωνόμαστε από πάνω του, η αγάπη μας δεν είναι "άνευ όρων". Στην πραγματικότητα είναι ακριβώς το αντίθετο γιατί σκεφτόμαστε όλους τους όρους και τις προϋποθέσεις που πρέπει να συντρέχουν προκειμένου η σχέση αυτή να λειτουργήσει, αντί απλά να δεχτούμε το γεγονός ότι δε λειτούργησε. 

Σκέψου το λίγο: Πόσο δέχεσαι στην πραγματικότητα κάποιον όταν σκέφτεσαι πόσο διαφορετικός θα μπορούσε να είναι ή τί θα μπορούσε να είχε κάνει διαφορετικά, ή να έλεγε διαφορετικό, προκειμένου να λειτουργήσει η σχέση αυτή;

Πολλοί σκέφτονται "Μα πίστεψα τόσο σε αυτόν, είχε τόσες πολλές δυνατότητες, αλλά ΑΥΤΟΣ δεν προσπάθησε να τις καλλιεργήσει". 

Και όντως μπορεί να είναι έτσι. Αλλά δεν το έκανε. Και άρα ΔΕΝ είναι το άτομο που ήλπιζες πως θα'ναι. Είσαι σε θέση να το δεχτείς αυτό ή εστιάζεις στο τί θα έπρεπε ή τί θα μπορούσε να κάνει;

Αν θέλεις να αγαπήσεις το άτομο αυτό με ειλικρίνεια ή "άνευ όρων", σημαίνει ότι πρέπει να αποδεχτείς το γεγονός ότι αυτός με τον οποίον είχες σχέση δεν ήταν ο άνθρωπος που θα μπορούσε να την κάνει να λειτουργήσει. Και δεν υπάρχει τίποτε το κακό σε αυτό. Και είναι οκ να τον αφήσεις να φύγει. Προσπάθησε να γειώσεις τον εαυτό σου και να εστιάσεις στο τί θα ήθελες για εκείνον:

"Θα ήθελα να είναι καλά. Θα ήθελα να βρει ηρεμία. Θα ήθελα να μάθει να αγαπάει τον εαυτό του. Θα ήθελα να κατακτήσει τα όνειρά του. Θα ήθελα να τα καταφέρει  γιατί το αξίζει και είμαι σε θέση να αναγνωρίσω ότι αυτό δε μπορεί να συμβεί όσο είναι μαζί μου. Γιατί αν ήταν να τα καταφέρει όλα αυτά, με εμένα πλάι του, θα είχε γίνει ήδη".

Η ανιδιοτελής αγάπη ή η αγάπη άνευ όρων, σημαίνει ότι είσαι διατεθειμένος να αφήσεις κάποιον να φύγει αν συνειδητοποιήσεις ότι το να είστε μαζί, είναι εμπόδιο στην εξέλιξή του, αλλά και στη δική σου. Σημαίνει ότι θα τον αγαπάς ανεξάρτητα από τη συνθήκη κι ότι δέχεσαι πως αν θέλεις να σεβαστείς τον εαυτό σου και αν θέλει να σεβαστεί τον εαυτό του, θα πάρετε αποστάσεις ο ένας από τον άλλον. Και ίσως να σημαίνει ότι δεν πρέπει πλέον να είστε ο ένας στη ζωή του άλλου. 

Αλλά είναι πολλοί εκείνοι που μιλούν για "ανιδιοτελή αγάπη" ή αγάπη "άνευ όρων" και μένουν γαντζωμένοι πάνω στον άλλον, κρατώντας τον μακριά από την εξέλιξή του και τις πραγματικές του δυνατότητες. Τους ακούς να λένε "Θα έκανα τα πάντα γι'αυτή τη σχέση. Θα θυσίαζα τα πάντα γι'αυτή τη σχέση", υπονοώντας ότι περιμένουν το ίδιο κι από εσένα και δεν συνειδητοποιούν ότι αυτό που έχουν στο μυαλό τους είναι ο ΟΡΙΣΜΟΣ μιας σχέσης και συναισθημάτων υπό όρους και προϋποθέσεις. 

Η ανιδιοτελής αγάπη δε σημαίνει να θυσιάζεις τον εαυτό σου, την πρόοδό σου και την αλήθεια σου για να παραμείνεις με το άτομο αυτό κι αν πιστεύεις ή αισθάνεσαι ότι πρέπει να το κάνεις, τότε υπάρχει κάτι βαθιά προβληματικό με τη σχέση.

Και η ανιδιοτελής αγάπη προϋποθέτει να τα κατανοούν όλα αυτά και οι δύο, να τα δέχονται και να αφήνουν ο ένας τον άλλον να φύγει όταν συνειδητοποιήσουν  ότι έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο.   

Ηλικιωμένοι ναρκισσιστές γονείς: 
Δε φρόντισαν ποτέ τις συναισθηματικές σου ανάγκες και τώρα χρειάζονται τη δική σου  φροντίδα

Δυστυχώς οι ναρκισσιστές γονείς, τόσο οι πατέρες,αλλά και οι μητέρες, δε βελτιώνονται με την παροδο του χρόνου. Οι δυσκολίες που θα κληθείς να αντιμετωπίσεις, αν αναλάβεις τη φροντίδα τους είναι πολλές και θα έχουν διάφορες συνέπειες στη ζωή σου.

Αν έχεις μεγαλώσει μέσα σε μια οικογένεια με τέτοια δυναμική, θα περίμενες ίσως να ζητήσουν βοήθεια από το "χρυσό παιδί" της οικογένειας. Ωστόσο, καταλήγουν σχεδόν πάντα να έχουν ανάγκη τον "αποδιοπομπαίο τράγο" της οικογένειας. Το δίλημμα που σου γεννάται για το αν θα τους αναλάβεις ή όχι, που συνοδεύεται από τύψεις, ενοχές, ντροπή, αλλά σίγουρα όχι γνήσια, ειλικρινή αγάπη, επιβεβαιώνει ότι σε προετοίμαζαν όλη σου τη ζωή γι'αυτό. 

Κάποιες από τις δυσκολίες αυτές είναι:

1. Μεγαλώνοντας οι ναρκισσιστές γονείς γίνονται πιο δύσκολοι και πιο τοξικοί απ'ότι όταν ήταν νεότεροι. Επειδή είναι ανίκανοι να αναπτύξουν κάποιο συναισθηματικό βάθος ή ικανότητα για αυθεντική σύνδεση με τους άλλους, η στρατηγική τους να κρατάνε τους ανθρώπους στη ζωή τους και να τους χρησιμοποιούν μέσω υλικών πάρε-δώσε, δεν μπορεί να τους καλύψει όταν πρόκειται για την φροντίδα τους στην τρίτη (ή τέταρτη) ηλικία, ή δεν έχουν όλοι την οικονομική δυνατότητα για να να το κάνουν. 

Επίσης, οι ναρκισσιστές βασίζονται πάρα πολύ στην εμφάνισή τους. Όταν έχεις μάθει να δίνεις υπερβολική αξία στην ομορφιά σου, στο ντύσιμό σου, και να επενδύεις τόσο πολύ στην εικόνα σου, είναι λογικό με την ηλικία να διαβρωθεί οτιδήποτε επιφανειακό κι ως συνέπεια, αυτό να δημιουργήσει μια πραγματική κρίση μέσα τους. Αντί όμως να στραφούν οι άνθρωποι αυτοί προς τον εαυτό τους και να βιώσουν τα συναισθήματά τους, τα ξεσπούν σε αυτούς που βρίσκονται γύρω τους, και εν προκειμένω στο παιδί που έχει αναλάβει τη φροντίδα τους, γίνοντας ακόμα πιο δύσκολοι, ακόμα πιο ανυπόφοροι, ακόμα πιο τοξικοί. 

2. Μπορεί να είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που έχει μείνει στη ζωή τους, ή ένας από τους ελάχιστους κι αυτό να σε βαραίνει πολύ καθώς τους βλέπεις να μεγαλώνουν  και να αυξάνονται οι ανάγκες τους. Συνήθως οι ναρκισσιστές έχουν μεγάλο κύκλο γνωριμιών και επαφών, από τις οποίες έχουν λαμβάνειν και εκμεταλλεύονται, αλλά καμία από τις σχέσεις αυτές δεν μπορεί να αντέξει στο χρόνο, ή είναι αρκετά δυνατή ώστε να φτάσουν να αναλάβουν τη φροντίδα τους. 

Επίσης, πολλοί τους έχουν εγκαταλείψει ή έχουν θέσει αυστηρά όρια γιατί τους έχει κουράσει η συμπεριφορά τους και η χειριστικότητά τους. Το μοναδικό τους ενδιαφέρον ήταν ο εαυτός τους, οπότε οι άλλοι κάποια στιγμή καταλαβαίνουν πως δεν υπάρχει ειλικρίνεια από την πλευρά του ναρκισσιστή και συνεπώς δεν υπάρχει βάση για να χτίσουν κάποια σχέση πάνω σε αυτήν. 

Εσύ λοιπόν, σαν παιδί τους και υποψήφιος φροντιστής τους,  πρέπει να αντιμετωπίσεις αυτή τη συνέπεια της συμπεριφοράς τους.

3. Οι ναρκισσιστές ορίζουν οι ίδιοι την "πραγματικότητα" και σχετίζονται με αυτό που ίδιοι έχουν ορίσει ως "πραγματικότητα", το οποίο συχνά απέχει από την πραγματικότητα. Όσο μεγαλώνουν λοιπόν, και γίνονται πιο αδύναμοι, πιο ευάλωτοι και αποκτούν περισσότερες ανάγκες, αντί αυτή η διαδικασία να τους ωριμάσει και να προσπαθήσουν να την αποδεχτούν, βρίσκονται σε πλήρη άρνηση της κατάστασής τους. Δε θέλουν να τη δουν και να τη συζητήσουν για να μη γίνει η "πραγματικότητά τους". Γιατί αν δεν αναγνωρίσουν ότι έχουν πρόβλημα,για εκείνους σημαίνει ότι δεν έχουν. Η αντίληψή τους είναι τόσο διαστρεβλωμένη που το καθιστά πάρα πολύ δύσκολο να τους αντιμετωπίζεις και να τους διαχειρίζεσαι καθημερινά. 

4. Όταν μιλάμε για γονείς, μιλάμε για τους ανθρώπους που υποτίθεται πως έπρεπε να σε φροντίσουν, να νοιάζονται για 'σένα και για τις ανάγκες σου, να σε αγαπούν, να σε προστατεύουν, να σε βοηθήσουν να αναπτύξεις μια δυνατή σχέση με τον εαυτό σου όταν ήσουν παιδί. Στην περίπτωσή σου όμως, οι ναρκισσιστές γονείς δεν έκαναν τίποτε από αυτά για 'σένα. Δεν ήθελαν να ξέρουν για τις ανάγκες και τα συναισθήματά σου γιατί τους ήταν βάρος και ενόχληση. Και τώρα, συμβαίνει το αντίστροφο, όπου εκείνοι περιμένουν όλο και περισσότερα από εσένα. 

Αυτό μπορεί να φέρει στην επιφάνεια πολλά από τα τραύματά σου κι εκτός από τη φροντίδα τους, να χρειάζεσαι χρόνο και χώρο για να διαχειριστείς και τις δικές σου ανάγκες και εσωτερικές συγκρούσεις. Επιπλέον, το να βρίσκεσαι συνεχώς κοντά τους σε αναγκάζει, υπό μία έννοια, να ζεις ξανά, καθημερινά την τραυματική παιδική σου ηλικία, όπου σε απομυζούν προσπαθώντας να αντλήσουν όλη τη φροντίδα που χρειάζονται, ενώ συνεχίζουν να σε κακοποιούν. 

5.Είναι τεράστιο το βάρος της απόφασης που πρέπει να πάρεις, και πέφτει μόνο στους δικούς σου ώμους, για το αν θα τους φροντίσεις ή όχι και σε ποιο βαθμό. Πρέπει να προστατεύσεις την ποιότητα της ζωής σου, την ψυχική και σωματική σου υγεία. Πρέπει να αποφασίσεις πόσα είσαι διατεθιμένος να δώσεις. Μπορεί να πέρασες την παιδική, εφηβική και πιθανόν την ενήλικη ζωή σου προσπαθώντας να ξεφύγεις από αυτούς τους ανθρώπους. Υπήρξαν μια σκιά που βάραινε τη ζωή σου και όλες τις σχέσεις σου με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Και τώρα καλείσαι να αποφάσεις πόσα ακόμα θα τους αφήσεις να πάρουν από εσένα ως ενήλικας. Γιατί μπορεί να ζήσουν για πάρα πολλά χρόνια. 

Υπάρχουν πολλές ενοχές γύρω από την απόφαση αυτή, πολλή ντροπή και άλλα περίπλοκα συναισθήματα. Πρέπει να λάβεις υπ'όψιν σου ένα σωρό παραμέτρους, όπως ακόμα και τη σχέση των δικών σου παιδιών με τους παπούδες τους και πόσα γνωρίζουν για εκείνους. Αλλά αν δε βάλεις όρια μαζί τους είναι βέβαιο ότι θα σου κλέψουν τη ζωή και την υγεία σου, θα ρίξουν τη σκιά τους στις σχέσεις σου, στις οποίες έχουν κι εκείνοι πρόσβαση ή μπορεί και να τις καταστρέψουν. 

Δυστυχώς όταν η κατάστασή τους είναι πολύ σοβαρή ή κρίσιμη, η απόφαση αυτή είναι βασανιστική και το όριο που θα έπρεπε να βάλεις μαζί τους πάει κόντρα στη φυσική τάση που έχεις ως συναισθανόμενος άνθρωπος να φροντίσεις κάποιον που σε χρειάζεται, πόσο μάλλον τους ίδιους σου τους γονείς. Αλλά με τους ναρκισσιστικούς γονείς είναι μια σύγκρουση την οποία θα πρέπει να διαχειριστείς. 

6. Οι ναρκισσιστές γονείς θα χρησιμοποιήσουν σαν όπλο για να πάρουν από 'σένα αυτό που θέλουν, ό,τι έχουν στη διάθεσή τους, ή οτιδήποτε στο οποίο έχουν πρόσβαση,  για το οποίο εσύ ενδιαφέρεσαι, χρειάζεσαι ή νοιάζεσαι. Έχοντας περάσει τόσο μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής σου μαζί τους, ελπίζεις ότι θα "αποζημιωθείς" τουλάχιστον σε οικονομικό επίπεδο.

Ή μπορεί η οικονομική τους δυνατότητα να είναι ο λόγος για τον οποίο είσαι "υποχρεωμένος" να τους φροντίσεις. Με άλλα λόγια μπορεί να έχουν κάποια περιουσία ενώ εσύ όχι. 

Ως παιδί ναρκισσιστικών γονιών, μπορεί να προσπάθησες πάρα πολύ να ξεφύγεις από την οικονομική κακοποίηση και το τραύμα που αφήνει αυτή. Οπότε αν εσύ βρίσκεσαι σε μια δεινή οικονομική θέση και εκείνοι έχουν τα οικονομικά μέσα, υπάρχει αυτόματα ένας μοχλός ελέγχου από την πλευρά τους και άρα εξουσία επάνω σου. 

Κι αντί η ύπαρξη των οικονομικών μέσων να είναι κάτι θετικό για τη σχέση γονιών-παιδιού, όπου θα σου αφήσουν κάτι από αγάπη, ως δώρο για να έχεις κάτι καλό να θυμάσαι από  εκείνους, για να είσαι ευγνώμων ότι με τον τρόπο τους σου στάθηκαν και σε βοήθησαν, στην περίπτωση των ναρκισσιστικών γονιών, αν εσύ έχεις την ανάγκη και εκείνοι τον τρόπο να σε βοηθήσουν, έχουν στα χέρια τους ένα μέσο για να σε χειριστούν και να σε ελέγξουν. Σε αυτήν την περίπτωση καλείσαι να διαλέξεις τί είναι καλύτερο για'σένα : να θυσιάσεις την ψυχική σου υγεία φροντίζοντάς τους ή να θυσιάσεις την οικονομική σου άνεση, αλλά να κρατήσεις την ελευθερία σου;

Κλείνοντας, θέλω να υπογραμμίσω ότι είναι πολύ σημαντικό να αναγνωρίζονται τα συναισθήματά μας και οι εμπειρίες μας, ειδικά σε περιπτώσεις ναρκισσιστικών γονιών. Γιατί ακόμα κι αν έχουμε οικογένεια ή δικούς μας ανθρώπους, σε αντίστοιχες περιπτώσεις αισθανόμαστε εντελώς μόνοι με όσα περνάμε. 

Ελπίζω, με την ανάρτηση αυτή να επιβεβαιώνονται και να αναγνωρίζονται οι εμπειρίες σου.

(Στη φωτογραφία το γλυπτό του Nazar Bilyk, με τίτλο "Βροχή")

 Η Ζωή Είναι Πένθος

Νομίζω ότι οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλο κομμάτι της ζωής μας είναι το πένθος.

Κι αυτό δεν αφορά μόνο το θάνατο ανθρώπων, ζώων, αγαπημένων ή μη, αλλά και τη συνεχή απώλεια της εκδοχής του εαυτού μας που πιστεύουμε ότι θα γίνουμε. 

Πένθος για τα όνειρα που αφήσαμε πίσω μας. 

Πένθος για τους ανθρώπους που χάσαμε σε καβγάδες ή στη σιωπή. 

Βρισκόμαστε σε μια διαρκή κατάσταση πένθους. 

Ολόκληρη η ζωή μας είναι έτσι. 

Και καμιά φορά ο εύκολος τρόπος είναι να πεις "είμαι μελαγχολικό άτομο" ή να αυτοδιαγνωστείς με κατάθλιψη.

Η διαρκής κατάσταση πένθους προέρχεται από τον τρόπο που σε μεγάλωσε η οικογένειά σου, από το τραύμα που κουβαλάς από την παιδική σου ηλικία ή από το διαγενεακό τραύμα. 

Η διαρκής κατάσταση πένθους μπορεί να προέρχεται από το γεγονός ότι είσαι γυναίκα ή ότι είσαι η μεγαλύτερη κόρη της οικογένειας. 

Πένθος για τη μητέρα σου και για τη ζωή που δεν είχε ποτέ. 

Πένθος για τη ζωή που δεν είναι αυτό που ονειρευόσουν. 

Πένθος για το μέλλον που φανταζόσουν ότι ήθελες, αλλά στην πορεία συνειδητοποίησες ότι αυτό το μέλλον ήταν κάτι που άλλοι ήθελαν για σένα. 

Το να είσαι άνθρωπος σημαίνει να πενθείς και σ'αυτό παίζει μεγάλο ρόλο η μνήμη και τί σημαίνει το να θυμάσαι. 

Ίσως το πένθος είναι η σκοτεινή πλευρά της μνήμης. 

Κάθε φορά που θυμάσαι ποιος ήσουν ή πού βρισκόσουν κάποτε, αισθάνεσαι ένα μικρό πόνο. Σα να ανοίγεις μια πόρτα σε ένα δωμάτιο, στο οποίο δε θα μπορέσεις ποτέ να ξαναμπείς. 

Πένθος για το παιδί μέσα σου που θα ήθελε να το είχαν αγαπήσει διαφορετικά και που πίστευε ότι η αγάπη θα το "διορθώσει".

Πένθος για την πόλη που φαντάστηκες ότι με κάποιο τρόπο θα σε έσωζε. 

Αλλά αυτό ακριβώς είναι η ζωή:  Μια συνεχής απελευθέρωση στιγμών και καταστάσεων, από τις οποίες ίσως δε συνειδητοποιείς καν ότι κρατιέσαι. 

Αλλά όσο δύσκολη κι αν είναι αυτή η σχέση με το πένθος, είναι συγχρόνως και απόδειξη:

Είναι απόδειξη ότι αγάπησες, απόδειξη ότι νοιάστηκες. Είναι απόδειξη ότι κάτι ήταν αρκετά σημαντικό για να σε πονέσει όταν άλλαξε. 

Επειδή λοιπόν η ζωή είναι γεμάτη μικρά πένθη, είναι και γεμάτη αγάπη που απλώνεται σε όλες τις εκδοχές του εαυτού σου, που έπρεπε να αφήσεις πίσω σου. 

Η διαρκής κατάσταση πένθους είναι η απόδειξη ότι είσαι ένα συνεχώς εξελισσόμενο πλάσμα, ικανό να αγαπήσει και να ζήσει. 

 

 ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΧΩΡΙΣ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ

(Μετάφραση άρθρου από The School Of Life)

Ένα από τα πιο παράξενα χαρακτηριστικά της ζωής, και χωρίς να υπάρχουν ιδιαίτερες ενδείξεις για το πρόβλημα, είναι ότι πολλοί άνθρωποι περιφέρονται στη γη χωρίς να έχουν αίσθηση του εαυτού τους. 

Με αυτό, εννοούμε ότι έχουν μια βαθιά αβεβαιότητα για το ποιοι μπορεί να είναι, τί μπορεί να θέλουν και ποιον πρέπει να εμπιστεύονται. Οι άτυχοι αυτοί άνθρωποι δεν έχουν σταθερό πυρήνα. Στο βάθος, αναρωτιούνται πάντα, όχι “Τί μου αρέσει;”, αλλά “Τί πρέπει να μου αρέσει;”. Όχι “Τί εγκρίνω;”, αλλά “Τί είναι σωστό να εγκρίνω;”. Όχι “Τί μου φαίνεται αστείο;”, αλλά “Πότε να γελάσω;”.

Όταν τους παρακολουθήσουμε προσεκτικά, ίσως παρατηρήσουμε γρήγορες, σχεδόν αυθαίρετες αλλαγές στις απόψεις τους: θαυμάζουν τον τάδε καλλιτέχνη ή τους αρέσει το τάδε σακάκι ή έχουν τη δείνα πολιτική άποψη… αλλά στην πραγματικότητα, όχι, προτιμούν κάτι άλλο και μετά κάτι άλλο. Με τον τρόπο τους, φωνάζουν σιωπηρά σε έναν κόσμο που τους προβληματίζει και τους τρομάζει: “Ποιος πρέπει να είμαι; Τί είναι σωστό να σκέφτομαι;”. 

Αυτές οι ταλαιπωρημένες ψυχές είναι συνήθως το προϊόν ενός πολύ συγκεκριμένου είδους παιδικής ηλικίας. Όταν ήταν μικροί, είχαν αντιμετωπίσει περιβάλλοντα, στα οποία η μοναδικότητά τους δεν απασχόλησε ποτέ τους εγωπαθείς γονείς τους. Η μητέρα ή ο πατέρας δεν μπόρεσαν ποτέ να παραμερίσουν για λίγο τις ανάγκες τους, να κατέβουν στο επίπεδό τους και να διερωτηθούν: Ποιος είναι αυτός ο υπέροχος καινούριος άνθρωπος που βοήθησα να δημιουργηθεί; Σε τί έχει έφεση, τί του αρέσει και τί όχι; Τί έχει να μου πει;  

Ήταν υπερβολικά ταραγμένοι και εύθραυστοι για μια τέτοιου είδους αυταπάρνηση. Δε μπορούσαν να συντονιστούν με το παιδί και κατά συνέπεια, το παιδί δε μπορούσε να συντονιστεί με τον εαυτό του, γιατί μπορούμε να μάθουμε τα πιστεύω μας μόνο αν, κατά την πρώτη περίοδο της ζωής μας, κάποιος υπάρξει αρκετά υπομονετικός ώστε να διευκολύνει τη δική μας διαδικασία ανακάλυψης του εαυτού μας. Κάποιος που δε μας φώναζε “μη λες βλακείες” όταν εκφράζαμε μια άποψη ή δε χρησιμοποιούσε όλες τις δεξιότητες της ενηλικίωσης για να επιμείνει ότι ο δικός του τρόπος ήταν ο μοναδικός τρόπος.  

Το “παιδί χωρίς εαυτό” έπρεπε να αντιμετωπίσει έναν εγωιστή που απλώς το ανάγκασε να ακολουθήσει μια ήδη προκαθορισμένη ατζέντα: Αυτά είναι τα βιβλία που πρέπει να πιστεύεις ότι είναι καταπληκτικά, ο μόνος τρόπος για να είσαι καλό παιδί είναι να διακριθείς σε αυτό το άθλημα ή σε εκείνο το σχολικό μάθημα, ώστε όταν μεγαλώσεις να γίνεις τραπεζίτης ή γιατρός, και ούτω καθεξής.  Και όλα αυτά, χωρίς να μπει καν στον κόπο να ελέγξει πώς θα μπορούσε να αισθάνεται αυτός ο μικρός άνθρωπος που είναι βιολογικά προγραμματισμένος να τον λατρεύει και να τον σέβεται. Από αυτό προέκυψε ένα ηθικό δίδαγμα: Η επιβίωση εξαρτάται από τη συμμόρφωση. Το τίμημα της ύπαρξης είναι η θυσία της πραγματικής του ταυτότητας. 

Οι άνθρωποι χωρίς εαυτό (λογοπαίγνιο με τη λέξη “Self-less”, που μεταφράζεται και ως “ανιδιοτελής”) μπορεί να είναι ιδιαίτερα γοητευτικοί. Μπορεί να είναι εξαιρετικά ευγενικοί και μελίρρυτοι. Είναι φτιαγμένοι για να καταλαβαίνουν τί μας αρέσει και να μας το αντικατοπτρίζουν. Δεν προσποιούνται απλώς ότι συμβαδίζουν με αυτό που σκεφτόμαστε για λίγα λεπτά. Αναζητούν πραγματικά την κοσμοθεωρία μας και χάνονται σε αυτήν.  

Αλλά οι άνθρωποι αυτοί ενέχουν επίσης και σοβαρούς κινδύνους, γιατί κανείς δεν παραιτείται από την αίσθηση του εαυτού του χωρίς να αποθηκεύει μεγάλες ποσότητες οργής και πικρίας. Ωστόσο, αυτές δε μπορούν ποτέ να βγουν στην επιφάνεια ξεκάθαρα, επειδή η ειλικρινής έκφραση των αναγκών τους δεν ήταν ποτέ κάτι που τους επιτρεπόταν να ασκήσουν. Την πρώτη φορά που μπορούμε να μάθουμε για κάποιο πρόβλημα που έχουν μαζί μας, είναι όταν έχει καταστεί μη διαχειρίσιμο. 

Μπορεί να κινδυνεύσουμε ακόμα περισσότερο αν ερωτευτούμε αυτούς τους άπιαστους, σαγηνευτικούς ανθρώπους που αλλάζουν σχήμα και μορφή. Στην αρχή, είναι οι προτιμήσεις μας που θέλουν να καταλάβουν. Τα βιβλία, τα μέρη και τα φαγητά που μας αρέσουν τους φαίνονται ιδιαίτερα ενδιαφέροντα. Και μπορεί να επιτρέψουμε στον εαυτό μας μια επικίνδυνη στιγμή τέρψης: μας έκαναν να αισθανόμαστε υπέροχοι και δεν είμαστε αρκετά καχύποπτοι για να αναρωτηθούμε το γιατί.   

Ώσπου, κάποια στιγμή, ο αέρας αλλάζει. Ο “χωρίς εαυτό αγαπημένος” μας ξεκινά μια νέα δουλειά, βρίσκει καινούριους φίλους και αρχίζει να κάνει παρέα με έναν κόσμο που θεωρεί ανώτερο. Αυτό που αντικαθιστά την αποδοχή τους για εμάς δεν είναι μια απλή αδιαφορία. Είναι μάλλον περιφρόνηση. Γινόμαστε για αυτούς τόσο αποκρουστικοί, όσο μοναδικοί ήμασταν κάποτε. Μπορεί να πουν “Δε με ξέρεις πραγματικά…” ή “Περιμένεις να είμαι τέλειος/τέλεια…”. Αισθάνονται παγιδευμένοι από την ίδια δανεική ταυτότητα που αναζητούσαν κάποτε μανιωδώς από εμάς. Στο σύστημά τους υπάρχει πολύς θυμός, γιατί ξέρουν ότι κάποιος έχει καταπνίξει τον πραγματικό τους εαυτό, απλά ξεχνούν ότι δεν ήμασταν εμείς. Μέσα τους γνωρίζουν ότι δεν τους επιτράπηκε να γίνουν αυτό που είναι και μας θεωρούν υπεύθυνους που τους κατέπνιξαν. Μπορεί να πουν, με ένα εφηβικού επιπέδου περιφρόνηση, “Με ελέγχεις”, όταν αυτό που πραγματικά εννοούν είναι: “Δεν ξέρω ποιος είμαι. Σου παρέδωσα τον έλεγχο και τώρα δεν ξέρω τί να σκεφτώ”.  Ή, πιο βαθιά: “Δεν μπορώ να προσδιορίσω το όριο ανάμεσα στο να με αγαπούν και στο να με ελέγχουν, γιατί οι γονείς μου, που έπρεπε να κάνουν το πρώτο, ενδιαφέρονταν περισσότερο για το δεύτερο”. Μπορεί να βρεθούμε παρατημένοι σαν ένα βάρος ή κάτι άχρηστο. Και όμως, κατά ειρωνικό τρόπο, να ήμασταν το σωστό άτομο για εκείνους: απλά δε γνώριζαν αρκετά ποιοι ήταν ώστε να εμπιστευτούν το αρχικό τους ένστικτο.  

Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε για τους ανθρώπους που έχουν στερηθεί έναν εαυτό είναι να τους δείξουμε ότι δεν είμαστε εκεί, όπως υπήρξαν κάποτε οι γονείς τους,  για να τους υποχρεώσουμε σε άλλο ένα σύνολο απόψεων για εκείνους. Δεν έχουμε την απαίτηση να γίνουν η ηχώ μας. Θέλουμε να είμαστε περίεργοι για αυτό που δεν τους επιτράπηκε ποτέ ως τώρα να ανακαλύψουν κι ότι επιθυμούμε να κάνουμε κάτι αλλόκοτο και πρωτοφανές: να τους γνωρίσουμε πραγματικά.  

Πηγή  : 

https://www.youtube.com/channel/UC7IcJI8PUf5Z3zKxnZvTBog/community?lb=UgkxoT7jjEIR50sDzHsZ_6IHbMc4NTT-w5Yf