ΚΩΠΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΠΙΣΩ ΣΤΗ ΓΗ ΤΟΥ ΤΩΡΑ

Σήμερα, τόσα πολλά χρόνια αργότερα,
θα βγάλουμε έξω τα ψηλά καράβια
γιατί οι σκοπιές των ιστών τους είναι οι ψηλότερες
και μπορούμε να δούμε πιο μακριά από εκεί…
Θυμίζουμε στον εαυτό μας πως το σήμερα είναι σήμερα,
όχι το ατέρμονο θέατρο «εκείνης της μέρας»,
η ίδια μέρα, ξανά και ξανά, για χρόνια-
σήμερα είναι μόνο σήμερα.
Έτσι λέω στο παιδί μου,
που έχασε το παιδί του, το παιδί μας.
Σήμερα είναι σήμερα, λέω στο παιδί μου
που έχασε το παιδί του, που μετά από 943 χρόνια
κατά τα οποία έχασα το πολύτιμο παιδί μου,
και το παιδί του παιδιού μου,
γύρισε επιτέλους
κι εγώ, στο σκάφος της μητρότητας,
περιμένοντας μέσα στη δική μου κατάσταση πνιγμού,
ξεσηκώθηκα σε ένα φούσκωμα της χαράς, και μόνο.

Σήμερα είναι σήμερα,
ας σκαρφαλώσουμε στις σκοπιές των ιστών
και ας δούμε τι καινούριο μπορεί να ειδωθεί
και ας μη γυρίσουμε πίσω-
όχι σήμερα, να μη σταθούμε άλλο στην πρύμνη
και να πάψουμε να κοιτάζουμε μέσα από υγρά μάτια τα στεφάνια των λουλουδιών
και να καβαλάμε τα φουσκωμένα κύματα πάνω και κάτω..

Όχι, μόνο για σήμερα
ας κοιτάξουμε την πλώρη,
ας αφήσουμε τα κατάρτια, που κάποτε ήταν δέντρα, να μας οδηγήσουν εμπρός
ας απλώς ακολουθήσουμε τα ψηλά δέντρα που κατοικούνται ακόμα
από τα μεγάλα πνεύματα που έζησαν σ’ αυτά
όταν είχαν τις ρίζες τους.
Όπως κι εμείς, ξεριζώθηκαν κι αυτά,
θανατώθηκαν και έπειτα ξαναγύρισαν
με άλλη χρήση από την πρώτη που γνώριζαν καλά.

Πάρθηκαν χωρίς τη θέλησή τους κι αυτά,
αναγκάστηκαν να επιβλέπουν ένα μεγάλο ταξίδι,
και να το οδηγούν, βοηθώντας το να είναι κάτι
που έχει σημασία για πολλούς...

Εμείς, μπορούμε να είμαστε όπως αυτά-
ας ακολουθήσουμε τα κατάρτια που κάποτε ήταν δέντρα
όπως ακολουθούμε τους αγγέλους που είναι ακόμα και άνθρωποι.
Ας ακολουθήσουμε
ώσπου να βρούμε ήσυχα νερά
εκεί στην ατόλλη,
ας ρίξουμε τις λέμβους
και ας χρησιμοποιήσουμε τα οστά και το αίμα μας
για να κωπηλατήσουμε προς τη στεριά-
και στην είσοδο,
ας αφήσουμε τον εαυτό μας να παρασυρθεί, στην ειρήνη,
σε αυτό το ήσυχο λατομείο,
προσπαθώντας να μην ονειρευόμαστε για ό,τι θα μπορούσε
να είχε γίνει,
αλλά να γράψουμε στο νερό με τις άκρες των κουπιών
για την ομορφιά της ζωής
που θα μπορούσε ακόμα να έρθει
Και παρακαλώ, πάνω απ’ όλα
οι άγγελοι από την πλώρη να χαμογελούν
εδώ κάτω, τα γιατρικά τους
πάνω απ’ όλους.

Αυτό έρχεται με αγάπη,
dr.e

Από την τελευταία ανάρτηση της Dr. Clarissa Pinkola Estes, η οποία απευθύνεται σε όσους βιώνουν την απώλεια και πενθούν.
Ολόκληρη η ανάρτηση στα αγγλικά εδώ, μέσω του facebook:  https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=10152849992458635&id=29996683634&substory_index=0

Vespers (Εσπερινός), Lisa Gerrard

Ψοΐτης μυς: Ο μυς της Ψυχής

Η σημασία του ψοΐτη μυ για την υγεία, τη ζωτικότητα και τη συναισθηματική ευεξία μας.

Ο ψοΐτης είναι ο βαθύτερος μυς και αυτός που ευθύνεται για τη σταθερότητα του σώματος, αφού επηρεάζει  την ισορροπία, το εύρος κινήσεων, την κινητικότητα των αρθρώσεων και τη λειτουργία των κοιλιακών οργάνων.  

Είναι ο μόνος μυς που συνδέει τη σπονδυλική στήλη με τα πόδια, είναι υπεύθυνος για την όρθια στάση του σώματος, αλλά και για την ικανότητά μας να περπατάμε. Ένας υγιής ψοΐτης σταθεροποιεί τη σπονδυλική στήλη και παρέχει στήριξη μέσω του κορμού, παρέχοντας ταυτόχρονα μια καλή στήριξη στα κοιλιακά όργανα.

Κάποιες πρόσφατες μελέτες, θεωρούν τον ψοΐτη ένα όργανο αντίληψης που αποτελείται από βιο-ευφυείς ιστούς, οι οποίοι ενσαρκώνουν, κυριολεκτικά, τη βαθύτερη επιθυμία μας για επιβίωση και ανάπτυξη. Είναι δηλαδή, ο αγγελιοφόρος του κεντρικού νευρικού συστήματος και κατά συνέπεια, των συναισθημάτων («πεταλούδες στο στομάχι»). Αυτό συμβαίνει γιατί ο ψοΐτης συνδέεται με το διάφραγμα μέσω του συνδετικού ιστού (φάσια).

Ο γρήγορος τρόπος ζωής και το άγχος παράγουν αδρεναλίνη που σε βάθος χρόνου προκαλούν ένταση στον ψοΐτη. Όταν ο μυς βρίσκεται σε διαρκή ένταση λόγω του άγχους, με την πάροδο του χρόνου αρχίζει να κονταίνει και να σκληραίνει. Έτσι δυσκολεύεται η στάση του σώματος και οι λειτουργίες των οργάνων που βρίσκονται στην κοιλιακή χώρα, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται πόνοι στην πλάτη, οσφυαλγίες, προβλήματα στους δίσκους, εκφυλισμός του ισχίου, επώδυνες περίοδοι και πεπτικά προβλήματα.

Επιπλέον, όταν ο ψοΐτης βρίσκεται σε ένταση, στέλνει σήματα στο νευρικό σύστημα, με αποτέλεσμα να παρεμβαίνει στην κίνηση των υγρών του σώματος και να επηρεάζει τη διαφραγματική αναπνοή. Στην πραγματικότητα, ο ψοΐτης συμμετέχει τόσο πολύ άμεσα στις βασικές φυσικές και συναισθηματικές αντιδράσεις, που όταν βρίσκεται σε χρόνια ένταση, στέλνει συνεχή μηνύματα κινδύνου στο σώμα, με αποτέλεσμα να ευθύνεται για την εξάντληση των επινεφριδίων αδένων και του ανοσοποιητικού συστήματος.  Η κατάσταση αυτή επιδεινώνεται από τη στάση του σώματος όταν καθόμαστε ή από τις καθημερινές μας συνήθειες, που μειώνουν τις φυσικές μας κινήσεις και συστέλλουν ακόμα περισσότερο το μυ.  

Πολλές από τις στάσεις της yoga, για παράδειγμα, βοηθούν στην απελευθέρωση της περιττής έντασης του ψοΐτη, καθώς ένας χαλαρός μυς επιτρέπει τη ροή, το παιχνίδι με τη ζωή, την ανάπτυξη της ζωτικότητας και τη δημιουργική έκφραση.

Ένας ψοΐτης χωρίς ένταση επιτρέπει την επιμήκυνση του μπροστινού μέρους των μηρών , επιτρέποντας στα πόδια και στη λεκάνη να κινούνται πιο ομαλά και ανεξάρτητα. Βελτιώνει τη θέση της σπονδυλικής στήλης και του κορμού, με συνέπεια τη βελτίωση των λειτουργιών των κοιλιακών οργάνων, την αναπνοή και την καρδιά.

Καλλιεργώντας την υγεία του ψοΐτη αναζωπυρώνεται η ζωτική μας ενέργεια και συνδεόμαστε εκ νέου με το δημιουργικό δυναμικό μας.  

Σε ορισμένες ανατολικές φιλοσοφίες, ο ψοΐτης είναι γνωστός ως «ο μυς της ψυχής», ένα κύριο ενεργειακό κέντρο του σώματος. Όσο πιο ευέλικτος και δυνατός, τόσο πιο άνετη η ροή της ζωτικής ενέργειας στο σώμα.  

Ο ψοΐτης είναι ένα όργανο παροχής ενέργειας, ένας πυρήνας που μας συνδέει με τη γη, επιτρέποντάς μας να δημιουργήσουμε μια ισχυρή και ισόρροπη στήριξη από το κέντρο της λεκάνης μας. Έτσι, η σπονδυλική στήλη μακραίνει και μέσω αυτής ρέει η ζωτικότητά μας. 

Μετάφραση από το άρθρο στα ισπανικά : http://yoguifeliz.com/2015/03/14/psoas-el-musculo-del-alma/

Ασφάλεια, «Γείωση», Σταθερότητα, Σύνδεση: Αγκαλιάζοντας την αλλαγή

Για να συνδεθούμε ανοιχτά και με ειλικρίνεια μεταξύ μας, χρειάζεται να νιώθουμε ασφάλεια. Το αίσθημα της ασφάλειας δεν είναι κάτι που κληρονομούμε ή που μπορούμε να αποκτήσουμε από τη μια στιγμή στην άλλη, ούτε πρόκειται για ένα αίσθημα που δε μας εγκαταλείπει ποτέ. Συνήθως απαιτείται καθημερινή εξάσκηση με τον ίδιο μας τον εαυτό, μέσα από πρακτικές που εμείς επιλέγουμε. Είτε πρόκειται για διαλογισμό, είτε για βόλτες στη φύση, όσο πιο ασφαλείς νιώθουμε μέσα μας, τόσο πιο ανώδυνα θα βιώνουμε τις αλλαγές στη ζωή μας.

Για πολλούς, αυτή είναι μια περίοδος αλλαγών. Ο θυμός που φουντώνει, οι συναισθηματικές εκρήξεις, τα πληγωμένα συναισθήματα, είναι ενδείξεις ενός κακώς εννοούμενου εγωισμού, ο οποίος βγαίνει στην επιφάνεια όταν οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές ή όπως τις είχαμε φανταστεί. Στην πραγματικότητα, οι παραπάνω συμπεριφορές είναι ενδείξεις ανασφάλειας και αποδείξεις έλλειψης «ριζών».

Εκείνοι που είναι «γειωμένοι» ή «ριζωμένοι», δουλεύουν με τον εαυτό τους σε συνεχή βάση και τους είναι πιο εύκολο να διαχειριστούν τις καταστάσεις γιατί είναι πάντα πιο ανοιχτοί σε ό, τι συμβαίνει, διατηρώντας  μια πιο ευρεία οπτική.  Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην κρίση και στην αντίληψη.

Πώς να «γειωθούμε»;

Η Γη, είναι το λίκνο της ζωής και Μητέρα όλων. Τώρα που ξεκινά ένας καινούριος εποχικός κύκλος, φέρνοντας μαζί του αλλαγές και θέτοντας συχνά τέλος, σε ό, τι περίμενε να τελειώσει, είναι η κατάλληλη στιγμή να ανακτήσουμε την επαφή μας μαζί Της. Ο πιο απλός και ευεργετικός τρόπος για να το κάνουμε, είναι  να περπατήσουμε ξυπόλητοι και να αισθανθούμε τη γη στα πόδια μας. Αυτή η πρακτική «γείωσης», έχει αποδειχθεί ότι βελτιώνει τη λειτουργία του νευρικού συστήματος, της καρδιάς, των μυών, βελτιώνει τον ύπνο και ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα.

Η δημιουργία χρόνου για την ανάπτυξη  μιας βαθύτερης σύνδεσης με τη φύση, μπορεί να είναι εξαιρετικά ευεργετική. Και δεν είναι παράξενο όταν νιώθουμε καταβεβλημένοι, μελαγχολικοί ή ότι «κάτι λείπει», όταν απέχουμε συστηματικά από τους όμορφους ήχους,τις 

αισθήσεις και τη σύνδεση με τη ζωή, που προέρχονται από το  χρόνο που περνάμε στη φύση.

Ένας άλλος τρόπος είναι μέσω του διαλογισμού. Τα παρακάτω απλά βήματα είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για να δημιουργήσουν αίσθηση ασφάλειας και γαλήνης σε περιόδους αστάθειας και αλλαγών. Οι λέξεις που βοηθούν στη συγκέντρωση  είναι   «γείωση»,  «σύνδεση»,  «σταθερότητα».

• ·  Καθίστε άνετα στο πάτωμα, με τα πόδια σταυρωμένα

• ·  Κλείστε τα μάτια και εισπνεύστε βαθειά

• ·  Αδειάστε το μυαλό σας από σκέψεις, οραματίζοντας τον εαυτό σας να είναι συνδεμένος με το έδαφος. Δώστε έμφαση στην εικόνα αυτή, μέχρι να νιώσετε ότι έχετε ριζώσει στο σημείο που κάθεστε. Αυτό είναι το σημείο από το οποίο θα αντλήσετε δύναμη. Νιώστε την ενέργεια της γης να διαπερνά το σώμα σας. Η ενέργεια αυτή δυναμώνει την πλάτη σας, επιτρέποντάς σας να καθίσετε ίσια και να τραβήξετε προς τα πίσω τους ώμους σας. Συνεχίστε να αναπνέετε.

• ·  Αισθανθείτε να συνδέεστε με ό, τι σας περιβάλλει και νιώστε τη ζωτική σας δύναμη να μεγαλώνει απορροφώντας ενέργεια από τη γη. Αφήστε το αίσθημα αυτό να μεγαλώσει.

• ·  Όταν νιώσετε έτοιμοι, ανοίξτε τα μάτια σας και επιστρέψτε στο «εδώ και στο τώρα».

Arrival of the Birds & Transformation, The Cinematic Orchestra

Παρηγορητική φροντίδα, η σημασία του να δημιουργείς «χώρο»

Ο όρος «παρηγορητική φροντίδα» αναφέρεται σε μια προσέγγιση εξειδικευμένης φροντίδας για άτομα με σοβαρές ασθένειες.  Επικεντρώνεται στην παροχή ανακούφισης των ασθενών από τα συμπτώματά τους, όπως πόνος, σωματική και ψυχική καταπόνηση, ανεξάρτητα από τη διάγνωση. Ο στόχος μιας τέτοιας προσέγγισης είναι η όσο το δυνατόν, βελτίωση της ποιότητας ζωής και η ανακούφιση τόσο του ασθενούς όσο και της οικογένειας.

Σε ένα εξειδικευμένο ιδρυματικό περιβάλλον, η παρηγορητική φροντίδα παρέχεται από μια ομάδα γιατρών, νοσηλευτών και άλλων επαγγελματιών υγείας (ανάμεσα σ’ αυτούς συχνά και μουσικοθεραπευτές) που εργάζονται για την παροχή επιπλέον στήριξης στον ασθενή και στην οικογένειά του.

Συνήθως ο όρος της παρηγορητικής φροντίδας χρησιμοποιείται με την έννοια της παρηγορητικής προσέγγισης χωρίς θεραπευτική πρόθεση, και αναφέρεται σε περιπτώσεις όπου δεν αναμένεται θεραπεία, όπως συμβαίνει συχνά σε περιστατικά καρκίνου σε προχωρημένου σταδίου ή άλλων ανίατων ασθενειών.

Στις περιπτώσεις αυτές, όπως αναφέρονται παραπάνω, είναι σημαντική η δημιουργία «χώρου» για τη στήριξη του ασθενούς, αλλά και της οικογένειάς του. Και όταν δεν υπάρχει η δυνατότητα να αναλάβουν το ρόλο αυτό εξειδικευμένοι επαγγελματίες, καλούμαστε να τον αναλάβουμε εμείς οι ίδιοι.

Τι σημαίνει όμως το να «δημιουργείς χώρο» για κάποιον;

Σημαίνει  ότι είμαστε πρόθυμοι να περπατήσουμε μαζί του, όποια κι αν είναι η διαδρομή του, χωρίς να τον κρίνουμε, χωρίς να τον κάνουμε να αισθάνεται ανεπαρκής, χωρίς να προσπαθούμε να τον διορθώσουμε ή να επηρεάσουμε το αποτέλεσμα. Το να δημιουργούμε χώρο για τους άλλους, σημαίνει να ανοίγουμε την καρδιά μας, να προσφέρουμε άνευ όρων υποστήριξη, εγκαταλείποντας την κριτική και τον έλεγχο.

Δεν μπορούμε να στηρίξουμε πραγματικά τους ανθρώπους στην ανάπτυξη, τη μεταμόρφωση, τη θλίψη τους, κλπ, απογυμνώνοντάς τους από τις δυνάμεις τους(για παράδειγμα, προσπαθώντας να λύσουμε τα προβλήματά τους), ντροπιάζοντάς τους (για παράδειγμα αφήνοντας να εννοηθεί  ότι θα έπρεπε να γνωρίζουν καλύτερα απ’ ότι πράττουν), ή συντρίβοντάς τους (δίνοντας για παράδειγμα περισσότερες πληροφορίες απ’ ό, τι είναι σε θέση να διαχειριστούν).

Αντίθετα, πρέπει να είμαστε σε θέση να επιτρέψουμε στον άλλον να κάνει τις επιλογές του, προσφέροντας αγάπη, υποστήριξη και καθοδήγηση με ευγενικό τρόπο όταν χρειάζεται, κάνοντάς τον να νιώθει ασφαλής ακόμα κι όταν κάνει λάθη.

Το να δημιουργούμε χώρο για τους άλλους δεν είναι μια αποκλειστικότητα των επαγγελματιών που ασχολούνται με την παρηγορητική φροντίδα, αλλά κάτι που μπορούμε ΟΛΟΙ να κάνουμε για τον άλλον όταν το έχουν ανάγκη – για τους γονείς, τα παιδιά, τους φίλους, τους γείτονες ή ακόμα και τους αγνώστους που ξεκινούν συζητήσεις από μόνοι τους μέσα στο λεωφορείο.

Ορισμένοι έμπρακτοι τρόποι για να δημιουργήσουμε χώρο για τους άλλους:

1.       Άφησε στους ανθρώπους τη δυνατότητα να εμπιστευτούν τη διαίσθηση τους και να πράξουν όπως τους υπαγορεύει η συνείδησή τους.

2.      Δώστε μόνο όσες πληροφορίες μπορούν να διαχειριστούν. Στην περίπτωση που κάποιος βιώνει στιγμές θλίψης, οι πάρα πολλές πληροφορίες μπορεί να τον κάνουν να νιώσει ανήμπορος ή ανάξιος.

3.      Μην τους αποδυναμώνετε. Όταν παίρνουμε τη δύναμη λήψης αποφάσεων από τα χέρια των άλλων, τους αφήνουμε με μια αίσθηση ανικανότητας.  Μπορεί να υπάρχουν φορές που πρέπει να παρέμβουμε και να πάρουμε αποφάσεις για τους άλλους, συνήθως όμως χρειάζονται αυτονομία και τη δυνατότητα να κάνουν τις επιλογές τους (ακόμα κι αν πρόκειται για παιδιά).  Γενικά να αποφεύγεται η προσπάθεια κατεύθυνσης και ελέγχου.

4.      Κρατήστε μακριά τον εγωισμό σας. Αυτό είναι ίσως το πιο δύσκολο. Πολύ συχνά πέφτουμε στην παγίδα να πιστεύουμε ότι η επιτυχία κάποιου εξαρτάται από τη δική μας παρέμβαση, ή να πιστεύουμε ότι η αποτυχία τους αντανακλά κάτι αρνητικό για εμάς τους ίδιους, ή όταν είμαστε πεπεισμένοι ότι τα συναισθήματα που επιλέγουν να ξεφορτωθούν  πάνω μας, αφορούν εμάς αντί τους ίδιους. Η μη εμπλοκή του εγωισμού μας σ’ αυτές τις περιπτώσεις δημιουργεί το χώρο και την ευκαιρία για να εξελιχθούν και να μάθουν.

5.      Κάντε τους να νιώσουν ασφαλείς σε περίπτωση που αποτύχουν.  Όταν οι άνθρωποι μαθαίνουν, μεγαλώνουν ή περνούν από φάσεις θλίψης ή μετάβασης, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα κάνουν λάθη στην πορεία τους. Όταν εμείς, ως αυτοί που δημιουργούν χώρο για εκείνους, συγκρατούμε τη ντροπή μας ή την κριτική μας διάθεση απέναντί τους, τους δίνουμε την ευκαιρία να βρουν μέσα τους το κουράγιο να πάρουν ρίσκα αλλά και την αντοχή για να συνεχίσουν ακόμα  κι αν αποτύχουν. Αφήνοντάς τους να καταλάβουν ότι η αποτυχία  είναι απλά ένα κομμάτι της διαδρομής και όχι το τέλος του κόσμου, θα αναλώνουν λιγότερο χρόνο κατηγορώντας τον εαυτό τους και περισσότερο στο να μάθουν από τα λάθη τους.

6.      Δώστε καθοδήγηση και βοήθεια με ταπεινότητα και σοβαρότητα.  Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πότε να σταματήσουμε την καθοδήγηση (όταν για παράδειγμα κάνουμε τον άλλον να αισθάνεται ανεπαρκής ή ανόητος) και πότε να την προσφέρουμε με ευγένεια (όταν για παράδειγμα μας τη ζητήσουν ή όταν ο άλλος είναι τόσο χαμένος που δεν ξέρει τι να ζητήσει).

7.      Η δημιουργία χώρου για σύνθετα συναισθήματα, φόβο, τραύμα κλπ. : Όταν οι άνθρωποι αισθανθούν ότι τους προσφέρεται στήριξη σε ένα πιο βαθύ επίπεδο, νιώθουν αρκετά ασφαλείς ώστε να επιτρέψουν πιο περίπλοκα συναισθήματα να αναδυθούν στην επιφάνεια, τα οποία υπό άλλες συνθήκες θα παρέμεναν κρυμμένα. Εκείνος που γνωρίζει να δημιουργεί χώρο είναι προετοιμασμένος να παράσχει στήριξη με ευγενικό και χωρίς κρητική διάθεση, τρόπο.

8.      Αφήστε τους να πάρουν διαφορετικές αποφάσεις από αυτές που θα παίρνατε εσείς. Το να δημιουργείς χώρο σημαίνει σεβασμό στη διαφορετικότητα των ανθρώπων και αναγνώριση ότι αυτές οι διαφορές μπορεί να τους οδηγήσουν σε επιλογές που εμείς δε θα κάναμε.

Η δημιουργία χώρου δεν είναι κάτι που μπορούμε να μάθουμε από τη μια στιγμή στην άλλη, ή που μπορεί να χωρέσει σε μια λίστα από συμβουλές όπως η παραπάνω. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια πολύπλοκη πρακτική, η οποία εξελίσσεται στην πράξη της και είναι μοναδική για κάθε άτομο και για κάθε κατάσταση. 

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΣΗΣ ΣΤΗ ΔΕΚΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΟΘΕΡΑΠΕΙΑ GUIDED IMAGERY & MUSIC (GIM)

A’ εκπαιδευτικό σεμινάριο (εισαγωγικό)

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Χώρος: ΚΕΘΕΑ ΙΘΑKH, Ρεμπέλου 7, 2ος όροφος

 

Παρασκευή 22 Μαΐου 2015, 3μμ-9μμ
Σάββατο 23 και Κυριακή 24 Μαΐου 2015, 10.00-18.00

Η «Sonora: Διεπιστημονική Εταιρεία Μουσικοθεραπείας & Έρευνας» σε συνεργασία με τοIMAGEing-European GIM Training Programs, διοργανώνει  στη Θεσσαλονίκη πλήρηπιστοποιημένο εκπαιδευτικό κύκλο επαγγελματικής εξειδίκευσης στη μουσική ψυχοθεραπεία GIM, εγκεκριμένο διεθνώς από το Association for Music and Imagery (USA) 

Διευθυντής προγράμματος: Dag Körlin, MD, PhD, FAMI, ψυχίατρος-ψυχοθεραπευτής, επιστημονικός υπεύθυνος του IMAGEing-European GIM Trainings
Συντονίστρια προγράμματος και εκπαιδεύτρια: Ευαγγελία Παπανικολάου, ΜΑ, ΜSc,FAMI, μουσικοθεραπεύτρια, πιστοποιημένη εκπαιδεύτρια GIM, επιστημονική υπεύθυνη της Sonora
Υπεύθυνος τομέα ψυχικής υγείας της Sonora: Ορέστης Γιωτάκος, PhD, ψυχίατρος

Η μουσικοθεραπεία Guided Imagery & Music (GIM) είναι μια τεχνική μουσικά-υποβοηθούμενης ψυχοθεραπείας η οποία χρησιμοποιεί τη δύναμη της μουσικής να εγείρει νοητικές εικόνες, συναισθήματα, σωματικές αισθήσεις, σκέψεις ή αναμνήσεις που προκύπτουν κατά τη διάρκεια της μουσικής ακρόασης. Το υλικό αυτό αξιολογείται θεραπευτικά, είτε λεκτικά είτε μέσω άλλων τεχνών. Η εκπαίδευση στηρίζεται σε μια ολιστική θεωρητική θεμελίωση, συμπεριλαμβάνοντας νευροψυχολογία, αναπτυξιακή ψυχολογία και θεωρία του δεσμού, μουσική ψυχολογία, μοντέρνα ψυχοδυναμική θεωρία, ανθρωπιστική ψυχολογία, καθώς και αρχετυπική και υπερ-προσωπική ψυχολογία.Το GIM χρησιμοποιείται ως θεραπευτικό εργαλείο στην ψυχική υγεία, με ενήλικες, εφήβους αλλά και παιδιά.

To πρόγραμμα εξειδίκευσης απευθύνεται σε επαγγελματίες ψυχικής υγείας με ψυχοθεραπευτική εμπειρία οι οποίοι ενδιαφέρονται να εντάξουν τη μουσική ως συμπληρωματικό εργαλείο στη δουλειά τους.  Το τριήμερο σεμινάριο αποτελεί εισαγωγή του πλήρους εκπαιδευτικού προγράμματος που θα ξεκινήσει τον Οκτώβριο στη Θεσσαλονίκη και θα ολοκληρωθεί σε 6 διδακτικά σεμινάρια σε διάρκεια 3 ετών (Δύο διδακτικά σεμινάρια 3,5 ημερών,  ανά έτος).
 

• Μουσικές γνώσεις δεν είναι απαραίτητες για τη συμμετοχή στο πρόγραμμα, όμως η καλή προσωπική σχέση με τη μουσική είναι προϋπόθεση.
• Η κυρίως εκπαίδευση θα είναι στα ελληνικά όμως το βιβλιογραφικό υλικό και τα προαιρετικά σεμινάρια/εργαστήρια με προσκεκλημένους καθηγητές θα είναι στην αγγλική γλώσσα.
• Ο αριθμός συμμετεχόντων είναι περιορισμένος σε μικρή ομάδα.

Κόστος Α’ εκπαιδευτικού σεμιναρίου       280€ (με προκαταβολή 80€ έως 17/4/15)
                                                              330€ ( προκαταβολή μετά τις 17/4/15)
Κόστος για επαγγελματίες του ΚΕΘΕΑ     
και Φίλους της Sonora                          230€ ( προκαταβολή 50€ έως 30/4/15)

Αναλυτικές πληροφορίες για το εισαγωγικό σεμινάριο στη σελίδα μας: SONORA
 
Αναλυτικές πληροφορίες για την πλήρη εκπαίδευση στο: IMAGEing

Γενικές πληροφορίες για το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης: κ. Όλγα Κατσιώκαλη (ΚΕΘΕΑ ΙΘΑΚΗ ) στο τηλέφωνο 698 6428240
 
Πληροφορίες για το πρόγραμμα και συμμετοχή στο 210 802 5536 (αφήστε όνομα και τηλέφωνο) 

Απευθείας εγγραφές στο info@sonora.gr (στέλνετε email για να λάβετε τη φόρμα εγγραφής)

Πηγή: http://us9.campaign-archive2.com/?u=05151a8f5b975ec5bc1efd0ec&id=f9cb37ceb0