ΚΩΠΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΠΙΣΩ ΣΤΗ ΓΗ ΤΟΥ ΤΩΡΑ

Σήμερα, τόσα πολλά χρόνια αργότερα,
θα βγάλουμε έξω τα ψηλά καράβια
γιατί οι σκοπιές των ιστών τους είναι οι ψηλότερες
και μπορούμε να δούμε πιο μακριά από εκεί…
Θυμίζουμε στον εαυτό μας πως το σήμερα είναι σήμερα,
όχι το ατέρμονο θέατρο «εκείνης της μέρας»,
η ίδια μέρα, ξανά και ξανά, για χρόνια-
σήμερα είναι μόνο σήμερα.
Έτσι λέω στο παιδί μου,
που έχασε το παιδί του, το παιδί μας.
Σήμερα είναι σήμερα, λέω στο παιδί μου
που έχασε το παιδί του, που μετά από 943 χρόνια
κατά τα οποία έχασα το πολύτιμο παιδί μου,
και το παιδί του παιδιού μου,
γύρισε επιτέλους
κι εγώ, στο σκάφος της μητρότητας,
περιμένοντας μέσα στη δική μου κατάσταση πνιγμού,
ξεσηκώθηκα σε ένα φούσκωμα της χαράς, και μόνο.

Σήμερα είναι σήμερα,
ας σκαρφαλώσουμε στις σκοπιές των ιστών
και ας δούμε τι καινούριο μπορεί να ειδωθεί
και ας μη γυρίσουμε πίσω-
όχι σήμερα, να μη σταθούμε άλλο στην πρύμνη
και να πάψουμε να κοιτάζουμε μέσα από υγρά μάτια τα στεφάνια των λουλουδιών
και να καβαλάμε τα φουσκωμένα κύματα πάνω και κάτω..

Όχι, μόνο για σήμερα
ας κοιτάξουμε την πλώρη,
ας αφήσουμε τα κατάρτια, που κάποτε ήταν δέντρα, να μας οδηγήσουν εμπρός
ας απλώς ακολουθήσουμε τα ψηλά δέντρα που κατοικούνται ακόμα
από τα μεγάλα πνεύματα που έζησαν σ’ αυτά
όταν είχαν τις ρίζες τους.
Όπως κι εμείς, ξεριζώθηκαν κι αυτά,
θανατώθηκαν και έπειτα ξαναγύρισαν
με άλλη χρήση από την πρώτη που γνώριζαν καλά.

Πάρθηκαν χωρίς τη θέλησή τους κι αυτά,
αναγκάστηκαν να επιβλέπουν ένα μεγάλο ταξίδι,
και να το οδηγούν, βοηθώντας το να είναι κάτι
που έχει σημασία για πολλούς...

Εμείς, μπορούμε να είμαστε όπως αυτά-
ας ακολουθήσουμε τα κατάρτια που κάποτε ήταν δέντρα
όπως ακολουθούμε τους αγγέλους που είναι ακόμα και άνθρωποι.
Ας ακολουθήσουμε
ώσπου να βρούμε ήσυχα νερά
εκεί στην ατόλλη,
ας ρίξουμε τις λέμβους
και ας χρησιμοποιήσουμε τα οστά και το αίμα μας
για να κωπηλατήσουμε προς τη στεριά-
και στην είσοδο,
ας αφήσουμε τον εαυτό μας να παρασυρθεί, στην ειρήνη,
σε αυτό το ήσυχο λατομείο,
προσπαθώντας να μην ονειρευόμαστε για ό,τι θα μπορούσε
να είχε γίνει,
αλλά να γράψουμε στο νερό με τις άκρες των κουπιών
για την ομορφιά της ζωής
που θα μπορούσε ακόμα να έρθει
Και παρακαλώ, πάνω απ’ όλα
οι άγγελοι από την πλώρη να χαμογελούν
εδώ κάτω, τα γιατρικά τους
πάνω απ’ όλους.

Αυτό έρχεται με αγάπη,
dr.e

Από την τελευταία ανάρτηση της Dr. Clarissa Pinkola Estes, η οποία απευθύνεται σε όσους βιώνουν την απώλεια και πενθούν.
Ολόκληρη η ανάρτηση στα αγγλικά εδώ, μέσω του facebook:  https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=10152849992458635&id=29996683634&substory_index=0

Vespers (Εσπερινός), Lisa Gerrard