Η τέχνη του να ακούς : η αρχή της ενσυναίσθησης 

Ξέρεις ότι το να ακούς δεν είναι κάτι φυσικό; Όταν ακούμε καταπιέζουμε τον εγωισμό και τον εγωκεντρισμό μας και αυτές οι δύο τάσεις είναι έμφυτες σε κάθε άνθρωπο. Ο Γκαίτε είχε δίκιο λέγοντας : «Το να μιλάς είναι ανάγκη. Το να ακούς είναι τέχνη».   

«Έχει το πλεονέκτημα εκείνος που ακούει, εκείνος που μιλά, το δίνει στους άλλους» (περουβιανό ρητό)

Το να ακούμε, δεν είναι κάτι φυσικό, αφού όταν ακούμε καταπιέζουμε τις εγωιστικές και εγωκεντρικές μας προδιαθέσεις. Αυτές οι δύο προδιαθέσεις είναι έμφυτες σε κάθε άνθρωπο. Στην πραγματικότητα, ο εγωισμός και ο εγωκεντρισμός είναι η έκφραση του ενστίκτου αυτοσυντήρησης και επιβίωσης. Ο άνθρωπος μιλά για να προστατεύσει τον εαυτό του.  Και αμύνεται για να επιβιώσει. Χάρη στην ομιλία εκφράζει την επιθυμία του για σεβασμό και τον πόθο να προσελκύσει τις απαραίτητες σχέσεις για τη συντήρηση και διαιώνισή του.

«Στον άνθρωπο, η ματαιοδοξία είναι ένα ένστικτο», L.F. Céline

Το να ακούμε απαιτεί λοιπόν μια καταπίεση και μια παράβλεψη της πρωτόγονης φύσης μας.

Το να ακούμε είναι κατά κάποιον τρόπο, απόδειξη αυτοελέγχου και ένδειξη ότι έχουμε τη δύναμη, όταν αυτό είναι απαραίτητο ή χρήσιμο, να μην πούμε τίποτα. Είναι μια μορφή αυταπάρνησης και κάποιες φορές, θυσίας του εγωισμού μας.  

Εκείνος που διαθέτει αυτοέλεγχο και ξέρει να σωπαίνει, μπορεί να ελπίζει ότι έχει και καλύτερο έλεγχο των καταστάσεων. Κι αν θέλει να νιώσει πιο δυνατός, πρέπει πρώτα να τιθασεύσει τον ίδιο του τον εαυτό.

Το να ακούς τον άλλο είναι ένας τρόπος να τον αναγνωρίζεις.

Το να ακούει κανείς δε σημαίνει απλά να αφήνεις τον άλλον να μιλάει. Σημαίνει να δέχεσαι και να αναγνωρίζεις την ηθική, πνευματική και ψυχολογική αξία του συνομιλητή σου.
 Το να ακούς τον άλλον, τον βοηθάει να γίνει πλουσιότερος γιατί έτσι εκτιμάς τις προθέσεις του και κατά συνέπεια, ενθαρρύνεται η δόμηση ή η αναδόμηση του εαυτού του. Ενθαρρύνεται η εμπιστοσύνη στον εαυτό του και στη δημιουργικότητά του.  Το να ακούμε τον άλλον αναγεννά το κίνητρο μέσα του, καθώς επιτρέπουμε μια ροή ενέργειας που δημιουργεί εκτίμηση και δέσιμο μεταξύ των ανθρώπων.  

Στα λατινικά, το ρήμα «ακούω» είναι «auscultare», που σημαίνει «αντιλαμβάνομαι τι πονάει και τι κάνει ευτυχισμένο το συνομιλητή μου».

Το να ακούμε είναι μια πηγή μάθησης και μόνιμου εμπλουτισμού.

Αν γνωρίζουμε πώς να επιλέξουμε τις πηγές μας, το να ακούμε μας εφοδιάζει με τα απαραίτητα για την επίλυση των προβλημάτων μας. Τα πάντα εξαρτώνται από την προδιάθεση  που έχουμε για τον άλλον και τις προθέσεις του.

Το να μην ακούμε, είναι ρίσκο.

Υπάρχει μια σχεδόν μηχανική σύνδεση μεταξύ του τρόπου που ακούμε και της επιτυχίας μας. Όλοι όσοι απολαμβάνουν μια ικανοποιητική προσωπική ζωή για παράδειγμα, είναι ευτυχισμένοι γνωρίζοντας πόσο χρήσιμο είναι να ακούς, ώστε να διατηρήσεις και να αναπτύξεις ό,τι είναι καλό και χρήσιμο .

Όσο περισσότερο ακούμε και προσπαθούμε να καταλάβουμε, προσαρμοζόμαστε, χτίζουμε, κατανοούμε, γινόμαστε χρήσιμοι και μεγαλώνουμε σε αξία.

Είναι αυτό που έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε καθημερινά, ακόμα και τώρα, έχοντας διαβάσει και άρα, ακούσει, αυτό το κείμενο.

*Μετάφραση και προσαρμογή από το άρθρο http://archives.lesechos.fr/archives/cercle/2013/03/17/cercle_67925.htm